Κείμενο: Ματέι Βίσνιεκ
Σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου
Θέατρο Μπέλλος
Μια ατμοσφαιρική παράσταση που ακροβατεί μεταξύ ρεαλισμού και υπερρεαλισμού, που αναπνέει από τους ζωντανούς και ξεκουράζεται στους πεθαμένους. Γονείς επιστρέφουν σε κατεστραμμένα από τους βομβαρδισμούς σπίτια, χωρίς παιδιά. Βάζουν πιάτα για τα παιδιά τους στο τραπέζι κι αυτά πέφτουν στο κενό. Κοπέλες αλλάζουν ζωή, ενδίδουν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αυτοεκπληρώνοντας την αιώνια προφητεία της γυναίκας σε ανάγκη. Ο ανθρώπινος πόνος γίνεται αγοραπωλησία στα χέρια των επιτήδειων. Κι οι ζωντανοί αναζητούν τους νεκρούς τους για να αναπαυθούν. Η Γιουγκοσλαβία έχει πεθάνει, ωστόσο οι επιζήσαντες προσπαθούν να επανέλθουν σε μια κανονική ζωή.
Ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών ερμηνεύουν με εργαλεία τους τον ρεαλισμό διανθισμένο από γκροτέσκ παραμυθικά στοιχεία. Η Αικατερίνη Παπαγεωργίου δεν επέτρεψε από τους χαρακτήρες της να μας κάνουν στιγμή να βαρεθούμε. Μάνια Παπαδημητρίου και Δημήτρης Πετρόπουλος είναι οι γονείς που έχουν χάσει τα πάντα κι όμως αποπνέουν μια ηρεμία σαν αυτή της φύσης μετά από φοβερή καταιγίδα. Ανθρώπινοι, ενωμένοι, ψάχνουν να βρουν απαντήσεις που δεν είναι εύκολο να βρεθούν. Ο Αλέξανδρος Βάθρης ενσαρκώνει τους πολλαπλούς ρόλους με μια πρωτότυπη περιγραφικότητα. Χρησιμοποιώντας σώμα και φωνή με αναπάντεχο τρόπο αναδεικνύει τον πυρήνα του κάθε χαρακτήρα. Η Ελίζα Σκολίδη μεταμορφώνεται μέσα σε δευτερόλεπτα σε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικούς χαρακτήρες ξαφνιάζοντάς μας ευχάριστα, καθώς από τον αισθησιασμό εκτινάσσεται στο απόλυτο γκροτέσκ. Ο Τάσος Λέκκας σαν τον συνδετικό κρίκο των ιστοριών, ενώνει δια της παρουσίας και της απουσίας του, τα κομμάτια του παζλ σε μια ενιαία συναισθηματικά ιστορία. Το σκηνικό της Μυρτώς Σταμπούλου εναρμονισμένο με το ύφος της παράστασης παντρεύει ρεαλιστικά και υπερρεαλιστικά στοιχεία αξιοποιώντας σοφά τον ιδιαίτερο σκηνικό χώρο του θεάτρου Μπέλλος.
Προσπαθώντας να κατανοήσω τον μακροσκελή τίτλο του έργου, αντιλαμβάνομαι πως το βάρος πέφτει σε δύο λέξεις: πρόοδος και μητέρα. Τελικά τι λογίζεται ως πρόοδος μετά τη διάλυση σε όλα τα επίπεδα που προκαλεί ο πόλεμος, ο οποιοσδήποτε πόλεμος; Υπάρχει συνέχεια μετά το τίποτα ή όλα εκκινούν από το σημείο μηδέν; Πώς συνεχίζει τη ζωή της μια μητέρα που έχει χάσει τα παιδιά της κυριολεκτικά και μεταφορικά; Πόσο παράταιρη ακούγεται οποιαδήποτε κουβέντα για εξέλιξη-συνέχεια-πρόοδο όταν τα έχεις χάσει όλα;
