Στέλιος Κασόνγκο
του Γιώργου Χατζηνικολάου
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου
Ομάδα Νάμα
Θέατρο Επί Κολωνώ
“Η ζωή πρέπει να προχωρήσει, ακόμα κι αν αυτοί που με κυνήγησαν, συνεχίσουν να με ψάχνουν στους εφιάλτες μου.”
Τα λόγια αυτά του Στέλιου Κασόνγκο εντυπώθηκαν στην μνήμη μου και συνοψίζουν την εντύπωση που μου άφησε το έργο. Ένα έργο καινούριο, σύγχρονο, που μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα μέλη της αφροελληνικής κοινότητας εξαιτίας του ρατσισμού (και όχι μόνο). Το έργο έχει βασιστεί σε βιώματα του Σαμουήλ Ακίνολα, ο οποίος παίζει τον Στέλιο Κασόνγκο.
Αυτό που με κέρδισε περισσότερο στο έργο ήταν η ρεαλιστικότητα των χαρακτήρων. Και οι τέσσερις ρόλοι του έργου είχαν ένα ξεκάθαρο παρελθόν (background σε άπταιστα ελληνικά) που δικαιολογούσε πλήρως τις δράσεις τους επί σκηνής. Η εξέλιξη των μεταξύ τους σχέσεων κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου μέχρι το τέλος.
Και οι τέσσερις ηθοποιοί έπαιξαν πολύ καλά, θα ξεχωρίσω όμως δύο. Καταρχάς, τον Άγη Εμμανουήλ, που όχι μόνο ενσάρκωσε έναν μισητό ετεροθαλή αδερφό, αλλά κατάφερε να μας κάνει να τον μισούμε όλο και περισσότερο, λεπτό προς λεπτό. Όταν εμφανιζόταν στην σκηνή, ένιωθα ότι δεν ήθελα να βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί του.
Αυτή που μου άρεσε περισσότερο από όλους, όμως, ήταν η Τζίνη Παπαδόπουλου. Ο χαρακτήρας της, η Εύα, συμβόλιζε στο μυαλό μου τον μέσο Έλληνα, που δεν είναι ρατσιστής, αλλά φοβάται το διαφορετικό, λόγω των κοινωνικών στερεοτύπων. Είναι όμως πρόθυμη να ακούσει και να αλλάξει. Η Τζίνη ακόμα κι όταν απλά ανέπνεε ήταν αυτή η γυναίκα. Νόμιζα ότι σίγουρα υπάρχει, ότι κάπου την έχω ξαναδεί (την Εύα, όχι την Τζίνη).
Μου άρεσαν επίσης πολύ και οι μουσικοί αυτοσχεδιασμοί που παίζουν ζωντανά οι ηθοποιοί επί σκηνής. Η μίξη των πολιτισμών μέσω της μουσικής, μια χαρούμενη δραστηριότητα που μπορεί να εμπεριέχει και πόνο, χρησιμοποιήθηκε πολύ εύστοχα από τον συγγραφέα.
Να την δείτε, γιατί ακόμα κι αν νομίζετε ότι καταλαβαίνετε πώς βιώνουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες (ή οι απόγονοί τους) τον ρατσισμό, θα τον αντιληφθείτε πολύ πιο έντονα συμπάσχοντας με τον Στέλιο ΚασόΝγκο. Είναι μια εμπειρία που πιστεύω κάθε πολίτης καλό θα ήταν να έχει.