Τάο, του Γιώργου Καφετζόπουλου
Σκηνοθεσία: Δανάη Σπηλιώτη
Θέατρο Επί Κολωνώ
Το «Τάο» υπάρχει παντού, αλλά δεν πρέπει να μιλάμε γι’ αυτό.
Σαν τη μαφία ένα πράγμα!
Πατέρας στη δύση της καριέρας του, γιος που αδημονεί και απαιτεί να πάρει τα ηνία της επιχείρησης και να γίνει το νέο boss in town. Για να τον πάρουν όμως στα σοβαρά στην πιάτσα πρέπει να ξεκινήσει από χαμηλά... υποτιμητικό, θεωρεί, για εκείνον, αναγκαίο, υποστηρίζει ο πατέρας. Μια κλασική ιστορία ελληνικής οικογενειακής επιχείρησης. Μόνο που στην περίπτωση αυτής της ιστορίας μιλάμε για τη…μαφία της ελληνικής νύχτας.
Ο Γιώργος Καφετζόπουλος έχει γράψει ένα ευφυέστατο κείμενο με διαλόγους που προκαλούν το γέλιο αβίαστα παρά τη φαινομενική δυσκολία του θέματος. Οι χαρακτήρες που έχει πλάσει είναι πραγματικά απολαυστικοί.
Ο Γιάννης Καραμούτσος, γιος του πρώην μεγιστάνα της νύχτας, εκκολαπτόμενος μαφιόζος, γεννημένος στη βία και την παρανομία, γαλουχημένος με το δόγμα του δίκαιου του ισχυρού, της ρήσης «γιατί μπορώ» και με background στιχάκια της τραπ, καταφέρνει να είναι ένας χαρακτήρας συμπαθής στον θεατή. Αυτό δεν ξέρω πώς συμβαίνει. Θέλετε λόγω μιας «παιδικής» αφέλειας που του συγχωρούμε; Λόγω της ευαισθησίας που αποκαλύπτει σε στιγμές; Λόγω των σημείων της κανονικοποιημένης βίας που έχει ο ίδιος υποστεί; Τον υποδύεται ο Γιώργος Καφετζόπουλος με σπινταριστή κίνηση, εκρήξεις στο σώμα και γρήγορες εναλλαγές ενέργειας. Κι αν στην αρχή σάς φανούν κάπως υπερβολικές οι αντιδράσεις του, εξηγούνται στην πορεία.
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος ως πατήρ, πατριάρχης Αντρέας Καραμούτσος, σεβάσμιος αρχιμαφιόζος, καθισμένος σαν στον καναπέ του σπιτιού του αποδίδει με κοφτές ματιές και χειρουργικές κινήσεις την ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου που κάποτε υπήρξε ο φόβος κι ο τρόμος της νύχτας. Μετά από εννιά χρόνια φυλακή σαν κάτι να έχει αλλάξει μέσα του (έχει;). Η μελέτη του Ταοϊσμού σαν να τον έχει ταρακουνήσει λιγάκι. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ηθοποιός με μεγάλη άνεση στη σκηνή, δεν χρειάζεται να κάνει πολλά, πείθει εξαρχής και ολοκληρωτικά για τον χαρακτήρα υποδύεται, γοητεύει σε κάθε μικρή ανεπαίσθητη κίνησή του.
Όταν δε στη σκηνή εισέρχεται ο Θοδωρής Σκυφτούλης το έργο απογειώνεται. Ο Ιωσήφ Μωυσίδης είναι ο νέος αρχινονός της νύχτας, άνθρωπος με «αξίες» και «όραμα». Αξίες όπως ότι είναι ανήθικο να μεταφέρεις βασανισμένες ψυχές στο Αιγαίο (αλλά όχι να σπρώχνεις ναρκωτικά στην αγορά και να εκμεταλλεύεσαι γυναίκες) και όραμα παγκόσμιας ισότητας κι αγάπης (όταν όλη η νύχτα σού ανήκει και οι πάντες σε τρέμουν). Παράξενες ισορροπίες μεταξύ ανθρώπων που, κινούμενοι στο περιθώριο, έχουν καταφέρει να ελέγχουν τα μέσα και τα έξω. Σεβασμός και ομερτά μεταξύ τους, κώδικες τιμής και πισώπλατα μαχαιρώματα, ένας αντικατοπτρισμός της κοινωνίας της νύχτας (ή μήπως και της μέρας σε κάποιες περιπτώσεις;). Αλήθειες πολλές σε ένα καλογραμμένο κείμενο με ειρμό, αγωνία και με αβίαστο γέλιο από τρεις καταπληκτικούς ηθοποιούς που κουμπώνουν άψογα στη σκηνή υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Δανάης Σπηλιώτη.
Και το Τάο τι σχέση έχει με όλα αυτά; Το Τάο υπαγορεύει ότι ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει την ώρα που πρέπει. Το απρόσμενο τέλος μάς κάνει να αναρωτιόμαστε γιατί επέλεξε ο συγγραφέας να ολοκληρώνεται έτσι αυτή η ιστορία. Τελικά το Τάο επιβεβαιώνεται ή καταντάει πικρό αστείο γι’ αυτούς που το πιστεύουν;
