Τελενοβέλα
Του Σταμάτη Πακάκη
Θέατρο Faust
Αν βλέπατε παλιότερα μεταγλωττισμένες σειρές από την Κεντρική και Νότια Αμερική, τα λεγόμενα “βραζιλιάνικα”, αυτή η παράσταση είναι για εσάς. Η Τελενοβέλα είναι μια κωμική μίξη, χωρίς να γίνεται παρωδία, των βασικών στοιχείων αυτών των σειρών.
Είναι μια κωμωδία χωρίς δεύτερα-τρίτα επίπεδα, όπως άλλωστε και οι σειρές στις οποίες βασίζεται. Οι θεατές που θυμούνται χαρακτήρες και λεπτομέρειες από τις σειρές δεν θα σταματήσουν να γελάνε, όπως επίσης και όσοι/όσες ξέρουν τα τραγούδια που παραφράζονται για τις ανάγκες της παράστασης. Προσωπικά πέθανα στα γέλια με την διασκευή του Μακαρένα.
Αλλά, ακόμα κι αν δεν έχετε αναφορές (πολύ δύσκολο να μην έχετε καμία), θα γελάσετε με τις ερμηνείες των ηθοποιών και την σκηνοθεσία. Λάτρεψα τις στιγμές που η υποκριτική ήταν σκόπιμα κακή, ακριβώς όπως και στα βραζιλιάνικα (π.χ. γέλιο κακιάς πεθεράς ή στα χαστούκια).
Θα ξεχωρίσω υποκριτικά λιγάκι την φοβερή Φανή Παλιούρα, που προκαλούσε γέλιο με ό,τι έκανε ακόμα κι αν δεν ήταν στο προσκήνιο της σκηνής. Σε πολλές στιγμές κι εγώ και άλλοι θεατές σκουντούσαμε τους διπλανούς μας για να μην χάσουν τι κάνει η Φανή. Και βέβαια τον Σταμάτη Πακάκη, την ψυχή της Τελενοβέλας, που το μισό έργο παίζεται στο πρόσωπό του.
Γέλασα πολύ στην παράσταση, αλλά αυτό που πραγματικά με κέρδισε ήταν η επικοινωνία των ηθοποιών με τους θεατές. Η απεύθυνση στο κοινό ήταν βασικό κομμάτι της παράστασης, από την πρώτη στιγμή. Για την ακρίβεια, πριν καν ξεκινήσει η παράσταση.
Στο φουαγιέ, στον διάδρομο, ακόμα και στον δρόμο έξω από το Φάουστ, μας υποδέχτηκε η ετοιμόλογη Φανή και πραγματικά μας ζέστανε. (Δεν άφησε θεατή να της ξεφύγει.) Μπαίνοντας στο θέατρο, μας περίμενε η αφηγήτρια Κωνσταντίνα Δαούτη, καθισμένη “απείθαρχα” στην πολυθρόνα-θρόνο, όπως την βλέπετε στην φωτογραφία. Η Κωνσταντίνα, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο, συνδιαμόρφωσε με το κοινό τον πρόλογο του έργου. Και ο Σταμάτης μόνο καφέ δεν ήπιε με τους θεατές.
Η αμεσότητα στην επικοινωνία δημιούργησε μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα και έβγαλε πολύ αυθόρμητο γέλιο. Εγώ, πάντως, πέρασα ένα από τα πιο όμορφα βράδια στο θέατρο.
Το μόνο που μου έλειψε ήταν η ασυγχρόνιστη μεταγλώττιση που υπήρχε σε αυτές τις σειρές. Αλλά για αυτό φρόντισε ο Χουβαρδάς φέτος.