Η playlist μιας faultless μητρότητας
της Ευαγγελίας Γατσωτή
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου – Έλενα Τυρέα
Πολυχώρος Vault
Το έργο έχει ενδιαφέρον. (Αυτό το σχόλιο βγάζει περισσότερο νόημα αφού δείτε την παράσταση.)
Μου αρέσουν πολύ τα έργα που δεν σου τα δίνουν όλα έτοιμα στο πιάτο. Που απαιτούν την προσοχή σου, να συνδέσεις τις πληροφορίες, να καταλάβεις τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων του έργου. Έτσι είναι και η “playlist μιας faultless μητρότητας”. (Μην σας τρομάξει ο τίτλος-άσκηση ορθοφωνίας, εξηγείται πλήρως κατά την διάρκεια του έργου.)
Δεν είναι ένα έργο μυστηρίου, οι περισσότερες απορίες λύνονται στα πρώτα 5-10 λεπτά, μετά ξεκινάει η “μάχη”. Είναι ένα νέο, πολύ σύγχρονο έργο, με γρήγορο ρυθμό και όμορφο χιούμορ. Αγγίζει πολλά σύγχρονα κοινωνικά θέματα, μέσα από το πρίσμα μιας προβληματικής οικογένειας. Ή πιο σωστά, μέσω της ιστορίας δύο αδελφών που τα πάνε μια χαρά τώρα, και το προβληματικό οικογενειακό παρελθόν έρχεται ξανά στην επιφάνεια, απειλώντας να τα γκρεμίσει όλα.
Νομίζω ότι το παρουσίασα πιο βαρύ από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι γελάσαμε πολύ, και αυθόρμητα, και πολύ δυνατά σε κάποια σημεία. Παρόλο που δεν είναι κωμωδία, τα αστεία προκύπτουν μέσα από τις καταστάσεις. Και όσο πιο σοβαρές είναι (ή μοιάζουν) οι καταστάσεις, τόσο πιο πολύ αποδίδουν οι πετυχημένες κωμικές ατάκες.
Υποκριτικά, μου άρεσαν όλοι, αλλά ίσως λίγο περισσότερο η Δήμητρα Σύρου, που παίζει την Σοφία, την μεγάλη (;) αδελφή και είναι ο συνδετικός κρίκος με όλους τους υπόλοιπους ρόλους. Βρήκα εξαιρετικά εύστοχο και τον χαρακτήρα του ηθοποιού-ινφλουένσερ, ένα σχόλιο για την επιρροή των σόσιαλ μίντια.
Το μόνο αρνητικό είναι ότι το έργο τελείωσε λίγο απότομα. Προσωπικά, θα ήθελα ένα εικοσάλεπτο ακόμα.
Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στην συγγραφέα και σε όλη την ομάδα και στο Vault για τον τρόπο που χειρίζονται την συμπεριληπτικότητα. Η κινητική αναπηρία της δεύτερης αδερφής δεν γίνεται ποτέ το θέμα της δράσης. Αντιμετωπίζεται ως κάτι φυσιολογικό (γιατί είναι). Αν άλλαζαν μόνο δύο ατάκες και απλά ακούγαμε το έργο στο σκοτάδι, δεν θα καταλαβαίναμε ποτέ ότι μια από τις ηθοποιούς είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο. Και αυτό νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι ο στόχος. Όχι μόνο να δίνουμε στα άτομα με αναπηρία (και στις μειονότητες) τους αντίστοιχους ρόλους, αλλά να γράφουμε ρόλους που να μπορούν να παιχτούν και από αυτά, χωρίς να χρειάζεται να γίνει αναφορά στην κατάστασή τους.
Ο πολυχώρος Vault είναι προσβάσιμος για άτομα με αναπηρία.
