Μια γνώμη για τον Χρυσό Δράκο

Ο Χρυσός Δράκος

του Ρόλαντ Σιμελπφένιχ

Σκηνοθεσία / Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Ματζιάρης

Θέατρο Χώρος

Πρώτο και βασικότερο: μην πάτε σε αυτή την παράσταση νηστικοί/νηστικές.

Είναι ένα σύγχρονο έργο με ταχύτατο ρυθμό και γρήγορες αλλαγές σκηνών, που θυμίζει λίγο ταινία. Για την ακρίβεια, ο γρήγορος ρυθμός σε συνδυασμό με την συχνή απεύθυνση στο κοινό μου θύμισε τις ταινίες του Άαρον Σόρκιν και ειδικά το Molly’s Game.

Το έργο διαδραματίζεται στο ταϊλανδο-κινεζο-βιετναμέζικο εστιατόριο “Ο Χρυσός Δράκος” και στα διαμερίσματα γύρω από αυτό. Οι ηθοποιοί υποδύονται 17 διαφορετικούς χαρακτήρες, με κεντρικούς τους 5 ασιάτες μάγειρες της ασφυκτικά μικρής κουζίνας του εστιατορίου.

Το έργο έχει πολλά μηνύματα για τα οποία αξίζει να δείτε την παράσταση. Μέσα σε μια μικρή γειτονιά χωρούν πολλά από τα σύγχρονα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τόσο οι μετανάστες, όσο και ντόπιοι κάτοικοι. Εκτός από την καταιγιστική δράση, έχει αρκετές κωμικές στιγμές, αλλά και δυνατές δραματικές στιγμές, στις οποίες ο συγγραφέας κατορθώνει να δώσει μια αίσθηση λυρισμού. Περνάει με ευκολία από τον ρεαλισμό στην αλληγορία και πάλι πίσω στον ρεαλισμό, δίνοντας ένα καταφύγιο στον θεατή από την πραγματικότητα (μέχρι να του το πάρει κι αυτό).

Οι πέντε ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί στις ομαδικές σκηνές. Ο συντονισμός τους στην κουζίνα των ελάχιστων τετραγωνικών ήταν άψογος. Μου άρεσαν ιδιαίτερα στις σκηνές slow motion. Υποκριτικά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον, γιατί είναι πραγματικά μια παράσταση συνόλου.

Μου κίνησε το ενδιαφέρον, επίσης, η σκηνοθετική επιλογή να παίζουν άνδρες ηθοποιοί και γυναικείους ρόλους, και γυναίκες ανδρικούς. Ίσως αφορμή να ήταν η ανάγκη να καλύψουν τους 17 ρόλους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν έμοιαζε αναγκαίο, οπότε υποθέτω ήταν σκόπιμο. Λειτούργησε θετικά, με εξαίρεση μια-δυό περιπτώσεις που η αντιστροφή των ρόλων φάνηκε περίεργη.

(Update: μετά από επικοινωνία με τον σκηνοθέτη, έμαθα ότι η αντιστροφή των ρόλων είναι καθορισμένη από τον συγγραφέα, για να υποστηρίξει ότι η βια δεν έχει φύλο, κάτι που ήταν ξεκάθαρο στην παράσταση.)

Το μόνο που με ενόχλησε: σε όποιο σημείο του έργου υπήρχε “παύση” ή “μικρή παύση”, αντί να την κάνουν, οι ηθοποιοί μας την δήλωναν. Έβγαλε γέλιο στην αρχή, αλλά χρησιμοποιήθηκε τόσο πολύ που με κούρασε. Στις χιουμοριστικές στιγμές και στις σκηνές με έντονη δράση έδεσε πολύ καλά, όχι όμως και στις δραματικές. Εκεί η πραγματική παύση, η ανάσα, χρειαζόταν. Επιπλέον, με πετούσε έξω από το έργο, και νομίζω ότι το ίδιο πάθαιναν κι οι ηθοποιοί. Εκεί που πήγαινε να δημιουργηθεί κάτι μέσω της συναισθηματικής τους φόρτισης, έσπαγε και έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή.

Τέλος, να πω ότι μου άρεσε πολύ ο ιντάστριαλ χώρος του Θεάτρου Χώρος, και κυρίως το ότι πίσω από το μπαρ του φουαγιέ βλέπεις απευθείας την σκηνή. Δεν αξιοποιήθηκε στην συγκεκριμένη παράσταση, αλλά δίνει ιδέες για ενδιαφέροντα ανεβάσματα παραστάσεων.