Γιοσίρου Γιαμαγκούσι
του Γιάννη Κεντρωτά
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κοιλάκος
Θέατρο Olvio
Δεν είχα καταφέρει να δω το Γιοσίρου Γιαμαγκούσι όταν πρωτοπαίχτηκε το 2017, όμως άκουγα από όσους το είχαν δει τα καλύτερα. Φέτος που ξαναπαίζεται, δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω. Αν και οι προσδοκίες ήταν μεγάλες, η παράσταση τις κάλυψε και με το παραπάνω.
Το έργο είναι μια μαύρη κωμωδία, με έμφαση στο ‘μαύρη’. Το πραγματικά μαύρο χιούμορ (προσοχή στις απομιμήσεις) του Γιάννη Κεντρωτά μου αρέσει πολύ (βλέπε “Ο Τόρνος”). Αν είχατε δει τον Τόρνο και σας άρεσε, σας συστήνω να πάτε ανεπιφύλακτα.
Στο Γιοσίρου ο κεντρικός ήρωας αναζητά πληροφορίες για τον πατέρα του, σε ένα επαρχιακό χωριό που είχαν επισκεφθεί οι γονείς του πριν γεννηθεί. Και σαν νέος Οιδίποδας, ίσως δεν θα του αρέσουν όλα όσα θα μάθει. Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι την αποκάλυψη του (όχι και τόσο) μυστικού.
Στην πορεία θα συναντήσει διάφορες προσωπικότητες του χωριού, όλες μία και μία. Οι ηθοποιοί απέδωσαν άψογα τους χαρακτήρες, ζωντανεύοντας την κοινωνία της πνιγμένης στα σκουπίδια Λακκοσπηλιάς. Θα σταθώ για άλλη μια φορά στον Φοίβο Συμεωνίδη, ο οποίος έπαιξε έναν γυναικείο ρόλο τόσο πειστικά, που αν δεν τον ήξερα (κι αν δεν έβλεπα το μήλο του Αδάμ), θα νόμιζα ότι είναι όντως γυναίκα. Υπέροχη ήταν και η Χαρά Δημητριάδη, που παίζει την Φανή.
Το έργο, χωρίς απαραίτητα να είναι ο σκοπός του, σε βάζει σε σκέψεις για το πόσα από τα πράγματα που ξέρεις από την παιδική σου ηλικία είναι πράγματι αλήθεια. Παράλληλα, ο τρόπος που χρησιμοποίησε σκηνοθετικά ο Μιχάλης Κοιλάκος τα σκουπίδια έφερνε εμμέσως στην επιφάνεια επίκαιρα περιβαλλοντικά θέματα.
Γενικά, και γέλασα πολύ και συγκινήθηκα και προβληματίστηκα. Ίσως σε κάποια (πολύ λίγα) σημεία δεν χρειαζόταν τόσες φωνές. Όχι γιατί ήταν “λάθος”, αλλά γιατί έκαναν το έργο πιο ρεαλιστικό και έγειραν την ζυγαριά προς το δράμα αντί για την κωμωδία. Θα μου άρεσε να το δω και σε λίγο πιο σουρεαλιστικό, πιο “κάφρικο” πλαίσιο.