(Μυστήριο 76) Don't look back
Γιάννης Χουβαρδάς
Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας
Δεν ήταν θεατρική παράσταση, ήταν θεατρική εμπειρία. Είναι σίγουρα ό,τι πιο πρωτότυπο είδα φέτος.
Το έργο είναι βασισμένο στον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, τον μεγαλύτερο έρωτα της αρχαιότητας. Η Ευρυδίκη πεθαίνει απρόσμενα και ο Ορφέας ταξιδεύει στον Κάτω Κόσμο για να την φέρει πίσω. Ο Άδης πείθεται, αλλά με έναν όρο: ο Ορφέας θα προχωράει μπροστά και δεν θα γυρίσει να κοιτάξει την Ευρυδίκη μέχρι να φτάσουν στην επιφάνεια. Όμως λίγο πριν τα καταφέρουν, ο Ορφέας δεν αντέχει, γυρίζει να την κοιτάξει και η Ευρυδίκη επιστρέφει για πάντα στον Άδη.
Η παράσταση αποτελούνταν από διάφορα ζευγάρια Ορφέα και Ευρυδίκης, ιστορίες ερωτευμένων που έληξαν άδοξα και ένας από τους δύο έχει μείνει πίσω. Και προσπαθεί να το διαχειριστεί, συνήθως όχι επιτυχημένα. Οι περισσότεροι κοιτάζουν συνεχώς προς τα πίσω, μην μπορώντας να πάνε μπροστά.
Το πρώτο πράγμα που κατάφερε να φτιάξει ο Χουβαρδάς ήταν ατμόσφαιρα. Αφήσαμε (δηλαδή μας πήραν) τα κινητά μας, φορέσαμε μάσκες, μεταμορφωθήκαμε σε ψυχές και ξεκινήσαμε για τον Άδη ή Hotel Spectre, για το έργο. Η περιήγηση θύμιζε πλάνα ταινίας, που όμως εμείς κρατάμε την κάμερα.
Το πιο δυνατό πλάνο για μένα ήταν η στιγμή που άνοιξαν οι πύλες του Ξενοδοχείου και τις διασχίσαμε για να μπούμε στο λόμπι. Θυμάμαι ότι μπήκα πρώτος και όταν έφτασα στην ρεσεψιόν, ασυναίσθητα γύρισα για να δω αν έρχονται οι υπόλοιποι. (Ήδη από το πρώτο λεπτό απέτυχα χειρότερα από τον Ορφέα.)
Στο εσωτερικό, η ατμόσφαιρα θύμιζε adventure game με έντονα στοιχεία μυστηρίου και θρίλερ. Σκοτεινό, με φως μόνο όπου υπήρχε δράση, ώστε να χάνονται οι διαστάσεις του χώρου (και του χρόνου). Στο σαλόνι του ξενοδοχείου, παρηκμασμένο, με τον πεσμένο πολυέλαιο, χαμένες στον χρόνο, περιπλανιούνταν οι ψυχές ανθρώπων που αναπολούσαν τον έρωτα που έσβησε με τα χρόνια.
Στο μπαρ του ξενοδοχείου, η ανδρόγυνη μπαργούμαν (Στεφανία Γουλιώτη) μας παρουσίασε μια άλλη εκδοχή της Ευρυδίκης: έχασε τον Ορφέα, αλλά δεν τον είχε πλέον ανάγκη, τον ενσωμάτωσε και ζούσε και για τους δύο.
Κάθε δωμάτιο του ξενοδοχείου είχε και μια δική του ιστορία προβληματικού έρωτα. Ήταν όλα σκηνογραφικά υπέροχα, αν και δεν νομίζω ότι ήταν όλα απαραίτητα. Η δράση σε κάποια από αυτά ήταν πολύ δυνατή, όπως στο δωμάτιο του ηλικιωμένου Βογιατζή που μας συγκίνησε χωρίς να βγάλει μιλιά. Ή στο δωμάτιο του Έκτορα Λυγίζου (αν θυμάμαι καλά), που δεν μπόρεσε να αντέξει την απώλεια.
Το γλέντι του γάμου Ορφέα και Ευρυδίκης έξω από το ξενοδοχείο, στο τέλος, αν και διασκεδαστικό μέσα από την τραγελαφική ελληνικότητά του (δεν σημαίνει τίποτα αυτή η φράση, το ξέρω) έμοιαζε λίγο παράταιρο. Θύμισε και λίγο Κιτσοπούλου (με την καλή έννοια, ίσως). Είχε ένα ωραίο σχόλιο για την μανία με τα αρχαιοελληνικά ονόματα που “φορτώνουν” οι γονείς στα παιδιά. Η καλύτερη στιγμή του ήταν η φυγή του νεαρού ζευγαριού, μακριά από τα τοξικά σόγια.
Το καστ ήταν εξαιρετικό. Όλες και όλοι έπαιξαν άψογα, και οι έμπειροι και οι νέοι ηθοποιοί. Μας έβαλαν αμέσως στο κλίμα, και μας ξενάγησαν στις ιστορίες τους. Αισθητικά, κάθε χώρος ήταν εξίσου άψογος. Φοβερή προσοχή στην λεπτομέρεια στα σκηνικά, στα κοστούμια, στους φωτισμούς, στους ήχους.
Κρίμα που παίχτηκε για τόσο λίγο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξαναστηθεί κάπου αλλού αυτό το έργο, εκτός κι αν χρησιμοποιηθεί πάλι ολόκληρο κτίριο (πχ παλιό ξενοδοχείο).
Από ό,τι φαίνεται η Ελευσίνα ως Πολιτιστική Πρωτεύουσα φέτος φέρνει πολύ ωραίες παραγωγές. Να την έχετε στο ραντάρ σας, γιατί θα έχει συνεχώς εκδηλώσεις.
Comments