Ο άντρας μου, μονόλογοι από το ομώνυμο βιβλίο της Buzarovska Rumena
Σκηνοθεσία: Μαρία Μαγκανάρη
Θέατρο Θησείον
Θα ξεκινήσω κάπως ανορθόδοξα λέγοντας πως δεν αγάπησα το βιβλίο. Οι ιστορίες, παρότι ρεαλιστικές είχαν κατιτίς το παρωχημένο, είχα την αίσθηση ότι ήταν βγαλμένες από άλλη δεκαετία. Eπιπλέον, δεν βρήκα το μήνυμα καθόλου φεμινιστικό, όπως έχει λεχθεί, αντιθέτως παρουσιάζει μια εικόνα της γυναίκας «Κατίνας», αδύναμης και υποταγμένης, θυματοποιημένης χωρίς λόγο, έρμαιο της εξουσιαστικότητας των άλλων (όχι μόνο των αντρών).
Τώρα, θα μου πείτε πως η εικόνα αυτή μπορεί να ιδωθεί ως αποτέλεσμα αιώνων πατριαρχίας από την οποία η γυναίκα δεν καταφέρνει να απαγκιστρωθεί. Όμως γιατί ένα σύγχρονο βιβλίο (εκδόθηκε τέλος του 2022) να φωτογραφίζει τη γυναίκα προηγούμενων γενεών, τη γυναίκα ουραγό χωρίς πλήρη έλεγχο στη ζωή της, που παραμένει σε κατεστραμμένους γάμους γιατί «πού να πάει;», που δεν ορίζει τον εαυτό της; Παλιές ιστορίες παλιών γυναικών σαν κάτι παλιά ρούχα που τα έχεις χιλιοφορέσει σε προηγούμενη δεκαετία και τα έχεις σιχαθεί, αλλά δεν έχουν φτάσει να είναι vintage, ώστε να τα κοιτάς με ένα κάποιο δέος λόγω της απόστασης της ζωής σου από αυτά ή με μία συμπάθεια για τη γραφικότητά τους...
Τότε, γιατί πήγα και είδα την παράσταση;
Γιατί έχω εμπιστοσύνη στη Μαρία Μαγκανάρη και στο θέατρο Θησείον ότι κάτι καλό θα έφτιαξαν. Και πράγματι. Απόλαυσα πολύ την παράσταση. Τόσο η ίδια η Μαρία Μαγκανάρη, όσο και οι συμπρωταγωνίστριες της, Αμαλία Καβάλη και Μαρία Σκουλά, έδωσαν χρώμα και φωνή στην κάθε γυναίκα που ενσάρκωσαν, ανέδειξαν τα στοιχεία εκείνα που κάνουν την κάθε ιστορία ξεχωριστή και ρεαλιστική. Οι τρεις κυρίες μάς έκαναν να ξεχνάμε πως παρακολουθούμε μονολόγους και μας έβαλαν μέσα στις ζωές τους. Είδαμε μπροστά μας τους άντρες και τους εραστές τους, τις μάνες, τα παιδιά και τις φίλες τους, τις κουζίνες, τα τρένα και τις διαδρομές τους, γελάσαμε και πονέσαμε, αστειευτήκαμε μαζί τους και τις κρατήσαμε από τον ώμο για να μην πέσουν. Και τότε κατάλαβα: ίσως αυτές οι γυναίκες να είναι οι μάνες μας. Μια γενιά που τόσο ψέξαμε για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε η συνέχεια τους. Εύχομαι πιο εξελιγμένα μοντέλα.