top of page

Σοφία Καραγιάννη: "Όταν ο τίτλος της πιο επιδραστικής παράστασης δίνεται σε ένα βιβλίο επαναστατικής μνήμης, τότε υπάρχει ελπίδα"

Εικόνα συγγραφέα: Μαίρη ΜαρκογιαννάκηΜαίρη Μαρκογιαννάκη

Ήταν εντελώς απαραίτητο σε μένα να γνωρίσω τη Σοφία Καραγιάννη, τη σκηνοθέτρια της παράστασης "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς". Όχι γιατί το έργο αυτό απασχόλησε τόσο πολύ το Ζω ένα Δράμα τη φετινή χρονιά, όχι γιατί η παράστασή της απέσπασε το "Βραβείο Καλύτερου Συνολικού Καστ", το "Βραβείο πιο Επιδραστικής παράστασης" και το "Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας" από τα μέλη μας, αλλά γιατί ήθελα πραγματικά να τη ρωτήσω πώς διαβάζοντας ένα βιβλίο με τόσα πρόσωπα, διαφορετικούς τόπους, σε διαφορετικούς χρόνους, με τόση σωματοποίηση κι ένταση, πώς στο καλό σκέφτηκε να το σκηνοθετήσει όπως το έκανε. Η συνάντησή μας έγινε σε ένα καφέ της πλατείας της Ν. Σμύρνης, ανάμεσα σε χίλιες δυο δικές της υποχρεώσεις. Και αφού μου πήρε μία μίνι συνέντευξη για το Ζω ένα Δράμα, έκατσε κι απάντησε σε όλες τις δικές μου ερωτήσεις με πολλή ζέση και την ευχαριστώ.

-Σοφία Καραγιάννη, ποια είσαι; Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τη σκηνοθεσία; Ποια η διαδρομή που ακολούθησες για να φτάσεις σήμερα ως εδώ;


Πολύ ωραία ερώτηση γιατί δεν ξεκίνησα ως σκηνοθέτης. Ξεκίνησα ως ηθοποιός, τελείωσα τη δραματική σχολή Βεάκη, δούλευα μια δεκαετία σχεδόν ως ηθοποιός και βιοποριζόμουν απ’ αυτό. Με πολύ καλύτερες αμοιβές από αυτές που επικρατούν σήμερα και χωρίς την υποτίμηση του τίτλου σε "ηθοποιό απόφοιτο λυκείου". Μετά από αυτή τη δεκαετία, συναντώντας σκηνοθέτες που δούλευαν κάτω από μια άλλη λογική και φόρμα άρχισαν να μου δημιουργούνται ερωτήματα. Ερωτήματα τα οποία σκηνικά ήθελα να απαντήσω. Έτσι, οδηγήθηκα και στο «Τμήμα Θεάτρου» στο Ναύπλιο, το οποίο με βοήθησε σε ένα θεωρητικό, όχι πρακτικό επίπεδο. Ήθελα έναν πανεπιστημιακό τίτλο για να είμαι λίγο πιο “επίσημα” σκηνοθέτης, μέχρι που κατάλαβα πως το συγκεκριμένο πτυχίο με οδήγησε στο να εμπιστευτώ ακόμη περισσότερο το ένστικτο του ηθοποιού . Η πρώτη μου δουλειά ήταν τα ραδιοφωνικά κείμενα της Στέλλας Βλαχογιάννη. Από την πρώτη πρώτη στιγμή μπήκα σε μια διαδικασία να μετασχηματίζω το λογοτεχνικό κείμενο δημιουργώντας όρους θεατρικούς. Πάντα, λοιπόν, όταν τελείωναν οι παραστάσεις δημιουργούσα ένα μικρό ερωτηματολόγιο, κάποιες από τις ερωτήσεις του οποίου δεν είχαν πάρει απαντήσεις. Είχαν να κάνουν με τη βαθύτερη ανάγκη να υπάρχει αυτό το κείμενο στη σκηνή ή γιατί να υπάρχει μόνο αυτός ο τρόπος. Και, φυσικά αναπάντητα ερωτήματα που ένας σκηνοθέτης οφείλει να απαντήσει σε επόμενες δουλειές.


-Η παράσταση ξεχώρισε πολύ νωρίς για την καινοτόμο σκηνοθετική ματιά, καθώς έχει στηθεί ολόκληρη γύρω από ένα τραπέζι με τους ηθοποιούς να εναλλάσσονται στους ρόλους-θέσεις ως συνδαιτημόνες, ως σύν-τροφοι. Εξ’ ού και απέσπασε από τα μέλη μας το "Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας". Πάω κατευθείαν στην ερώτηση που όλοι όσοι είδαμε την παράσταση θέλουμε να σου απευθύνουμε: Πώς προέκυψε η ιδέα αυτή της σκηνοθεσίας;


Προσπαθούσα να βρω έναν τρόπο και την ίδια στιγμή έπρεπε να λάβω υπόψιν μου ότι δεν υπάρχει από πίσω μια τρελά μεγάλη οικονομικά παραγωγή για να στηρίξει ένα όραμα. Δεν γινόταν να ανοίγει μία πόρτα και μαζί με τον Χρόνη να μπαίνουν στη σκηνή εκατοντάδες συναγωνιστές, δηλαδή ένας πολυμελής θίασος. Τη θέση του πολυμελούς θιάσου θέλησα να πάρουν οι θεατές. Με αυτή τη λογική φτιάχτηκε ένα τραπέζι, θέλοντας να αισθανθεί ο θεατής ότι μπορεί να πάρει μία θέση εκεί, να βάλει την καρέκλα του και να καθίσει σε αυτό το τραπέζι του γλεντιού, της μνήμης. Και χαίρομαι πολύ που υπάρχει αυτή η αίσθηση στους θεατές, ότι μπορούν να καθίσουν κι αυτοί στο τραπέζι.

-Ναι, αλλά θα επιμείνω, πώς σου ήρθε η ιδέα του τραπεζιού συγκεκριμένα;


Σ’ όλες τις δουλειές που κάνω υπάρχει ένας βαθύτερος συμβολισμός. Ήξερα πάρα πολύ καλά πως δεν υπήρχε λόγος να πάω σε μία περιγραφή γεγονότων και βασανιστηρίων. Θα ήταν πολύ μικρό σε σχέση με τα 22 χρόνια που έχει περάσει ένας άνθρωπος σε φυλακές κι εξορίες. Οπότε υπήρχε η ανάγκη να βρεθεί ένας τρόπος πολύ οικείος και αναγνωρίσιμος, όπως το τραπέζι της ελληνικής οικογένειας. Προσωπικά, οι μνήμες μου είναι η οικογένεια να συγκεντρώνεται γύρω από το τραπέζι για να φάει αλλά και για να μιλήσει. Από την άλλη είναι κι αυτό το κομμάτι το προοδευτικό, το αριστερό –όπως θες πες το- που δεν μπορεί να συνεννοηθεί για τα βασικά. Νομίζω πως δεν θα υπάρξει καμία ελπίδα εάν δεν καθίσουν γύρω από ένα τέτοιο τραπέζι να συνεννοηθούν για τα βασικά. Έτσι ξεκίνησε αυτή η ιδέα. Να καθίσουμε να μιλήσουμε, να μαλώσουμε κιόλας, αλλά να πιούμε και το κρασί της συμφιλίωσης για να πάμε παρακάτω. Μην ξεχνάμε πως τραπέζια σ’ αυτή τη χώρα κάνουμε στα γλέντια, αλλά και στα μνημόσυνα. Έτσι, λοιπόν, ήρθε το τραπέζι βάζοντας πάνω του αυτά τα απλά, αναγνωρίσιμα υλικά όπως είναι το ψωμί, το κρασί, τα οποία έχουν σχέση με τα  έθιμα μας αλλά έχουν και μια θρησκευτική διάσταση.

-Ο σωματικός πόνος, η μυρωδιά, τα βασανιστήρια αποδόθηκαν με τη χρήση αυτών των απλών, συνηθισμένων αντικειμένων και φαγητών που υπάρχουν πάνω σε ένα καθημερινό τραπέζι. Ήταν ένα στοίχημα που πέτυχε. Αυτή η σκέψη πώς προέκυψε;


Πολύ γρήγορα μέσα στην πρόβα καταλάβαμε πως έπρεπε να πιαστούμε από τα αντικείμενα του τραπεζιού κι από το φαγητό για να αναπαραστήσουμε τα πάντα. Έτσι, άρχισε να δημιουργείται τόσο η κατάσταση των βασανιστηρίων, όσο και οι αλλαγές του χώρου και του χρόνου. Χαίρομαι πάρα πολύ που βλέπω στα σχόλια των μελών σας να έχουν συλλάβει τι συμβολίζει καθετί στο τραπέζι. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για τον δημιουργό. Εδώ έχουν αναλυθεί όλα, από το κρεμμύδι μέχρι το μήλο. Είναι ουσιαστικό για μας το κοινό να συνδέεται  με τα αντικείμενα, με τις μυρωδιές αλλά και την συνεχόμενη κίνηση. Αυτό που έχουν γράψει οι θεατές σας, ότι αισθάνονταν σαν οι ίδιοι να εισέπρατταν το ξύλο, ότι αντανακλαστικά ταράσσονταν και το δικό τους σώμα, είναι σπουδαίο. Και νομίζω πως είναι μια παράσταση που το Ζω ένα Δράμα  την έχει αναλύσει λεπτό λεπτό, επεισόδιο επεισόδιο, εξορία την εξορία.

 

-Και βέβαια στο εξαιρετικό αυτό αποτέλεσμα, εκτός από τη σκηνοθεσία καθοριστικό ρόλο έπαιξαν τέσσερις σπουδαίοι ερμηνευτές που ίδρωσαν κυριολεκτικά τη φανέλα. Δεν είναι τυχαίο που η παράσταση απέσπασε το "Βραβείο του καλύτερου συνολικού καστ". Πώς επιτεύχθηκε αυτό το αποτέλεσμα συνόλου, συγχρονισμού κι επικοινωνίας επί σκηνής; Για να μιλήσω με όρους “business”, αυτού του είδους το θέατρο απαιτεί κάποια άλλη εκπαίδευση τύπου “team building”;


Καταρχάς, από τους τέσσερις ηθοποιούς της παράστασης οι τρεις, ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ο Κωνσταντίνος Πασσάς και ο Δημήτρης Μαμιός, γνωρίζονται πολύ καλά. Έχουν περάσει όλοι την περιπέτεια της "Πανούκλας", της προηγούμενής μου παράστασης. Σ’ αυτό το σχήμα ήρθε να προστεθεί ο Γιάννης Μάνθος, ένας νεότερος ηθοποιός, πολύ ταλαντούχος και πολύ παθιασμένος. Να πω ότι το δαχτυλάκι του Γιάννη του Μάνθου όταν κόβει τα μήλα έχει κοπεί πολλές φορές. Κι όσες φορές δεν είμαι στην παράσταση, το μόνο μου άγχος όταν παίρνω τηλέφωνο στο τέλος της παράστασης είναι για το αν το δαχτυλάκι είναι στη θέση του. Είναι πολύ ασκημένος αυτός ο θίασος, αλλά πάντα μπαίνουμε σε μια διαδικασία να κάνουμε ένα training, ώστε να γνωριστούν οι ηθοποιοί ακόμη καλύτερα σκηνικά και να βελτιώσουν τη ρυθμολογία τους. Είναι σημαντικό που ο θίασος έχει ξαναδουλέψει μαζί. Η παράσταση αυτή είναι απόλυτη παρτιτούρα. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία, είναι μετρημένα όλα. Άρα απαιτείται από τους ηθοποιούς πάρα πολύ καλή συγκέντρωση. Επειδή έχω ξεκινήσει και ως ηθοποιός, δεν μπορώ να “φορέσω” εύκολα κάτι σε έναν ερμηνευτή προκειμένου να υπηρετήσω τον ιδεολογικό άξονα της παράστασης, αν πρώτα δεν τον πείσω. Έχω τη μεγάλη τύχη να έχω ηθοποιούς που στην πρόβα τους λέω ένα πράγμα και μου φέρνουν δεκαπέντε. Ενώ πάω προετοιμασμένη για κάτι, το ανατρέπουν γιατί πάνε δεκαπέντε βήματα παραπέρα. Είμαι  ευλογημένη με αυτούς τους ηθοποιούς. Και χαίρομαι πάρα πολύ που έχουν αυτή την αποδοχή με αυτή την παράσταση. Που εισπράττουν τόσο θερμό χειροκρότημα και συγκινούνται κάθε φορά με αυτόν τον ωραίο, σχεδόν, παιδικό τρόπο.

-Θεωρείς πως υπάρχουν ρόλοι που δεν ταιριάζουν -και δεν εννοώ φυσιογνωμικά- σε έναν ηθοποιό ή ένας καλός επαγγελματίας αντεπεξέρχεται σε οποιονδήποτε ρόλο;


Εξαρτάται. Οι ηθοποιοί δεν είναι σούπερ ήρωες. Ο ηθοποιός πρέπει να βρεθεί σε ένα πλαίσιο προστατευμένο, πρέπει να κατανοήσει απόλυτα τι είναι αυτό που του ζητάνε κι αυτό είναι αποκλειστική ευθύνη του σκηνοθέτη. Πρέπει να τον καθοδηγήσεις κι αν καθοδηγήσεις κι έναν ταλαντούχο άνθρωπο, τότε η δουλειά είναι πιο εύκολη. Βεβαίως και υπάρχουν ρόλοι που είναι πιο κοντά στο φορτίο κάποιου, στο βίωμά του. Είναι πιο έτοιμο το υλικό να βγει για να υπηρετήσει μια συνθήκη. Χωρίς να σημαίνει ότι ένας ηθοποιός δεν μπορεί να κάνει μια μεγάλη ερμηνεία σε κάτι που δεν του είναι οικείο ή είναι τόσο καλά κρυμμένο μέσα του και μπορεί να πυροδοτηθεί από μια σκηνική σπίθα. Η τεχνική είναι η μεγάλη προίκα του ηθοποιού. Ένας ηθοποιός αν παίξει μόνο με την τεχνική του θα κάνει μια καλή ερμηνεία, δεν θα πέσει κάτω από ένα 40% απόδοσης. Αν όμως την τεχνική συμπληρώσει η ψυχή, θα κάνει μια πολύ μεγάλη ερμηνεία. Αυτή η τεχνική έχει τόσο πολλή δουλειά, συνεχή κόπο. Ένας ηθοποιός πρέπει να εξελίσσει συνεχώς τα μέσα του, είτε βρίσκεται σε μία δουλειά είτε όχι. Δεν τελειώνει μια δραματική σχολή κι έχει λύσει τα προβλήματά του. Μάλλον έχουν αρχίσει τα προβλήματά του.

 

-Η παράσταση ψηφίστηκε από τα μέλη μας ως "η πιο Επιδραστική" της χρονιάς. Τι σημαίνει το βραβείο αυτό για σένα;


Με συγκινεί παρά πολύ αυτός ο τίτλος, γιατί την ίδια στιγμή αυτό το βραβείο της πιο επιδραστικής παράστασης, πέρα από την παράσταση, έχει δοθεί σε ένα βιβλίο επαναστατικής μνήμης. Και αυτό μου δείχνει ότι υπάρχει ελπίδα. Το συγκεκριμένο κείμενο δεν είναι λογοτεχνία, αλλά Ιστορία. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της Ιστορίας μας που είναι ταμπού, δεν μιλάμε γι’ αυτό, δεν διδάσκεται στα σχολεία. Είναι μια ιστορία που πάει από στόμα σε στόμα γιατί τυγχάνει σε κάποιες οικογένειες να υπήρχαν μέλη που έζησαν την λυσσαλέα αντίσταση που έδειξε Χρόνης Μίσσιος. Είχα πολύ μεγάλο άγχος όταν αποφασίσαμε με τα μέλη της ομάδας να δουλέψουμε πάνω σε αυτό το κείμενο. Στο πώς μεταφέρεται κάτι που έχει ξεπεράσει το κομμάτι της λογοτεχνίας, που είναι πιο πέρα από την αφήγηση της ζωής ενός μόνο ανθρώπου. Και πώς δικαιώνεις όχι μόνο τον Χρόνη Μίσσιο αλλά όλους τους συναγωνιστές του που έζησαν τη βαρβαρότητα.

-Και έτσι με οδηγείς στην επόμενή μου ερώτηση, την οποία θα στη θέσω κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου. Γιατί, Σοφία Καραγιάννη, επέλεξες να μας θυμίσεις μία μαύρη σελίδα στην Ιστορία μας, τον διχασμό που διακρίνει τον λαό μας στις δύσκολες στιγμές του, την ανθρωποφαγία μας που καλά κρατεί; Γιατί δεν προτίμησες να αναδείξεις κάποιο από τα σύγχρονα προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία;


Την απάντηση νομίζω πως την έχουν δώσει οι θεατές, χαρακτηρίζοντάς την ως “επιδραστική”. Κάθε λέξη του συγκεκριμένου κειμένου ακουμπάει στο σήμερα αφού η καθημερινότητα μας και η ζωή μας  απαιτεί μια διαρκή αντίσταση. Έχει ξεσπάσει πάνω μας μια “βία” όχι σωματική αλλά ψυχική και ηθική που έχει κάνει την αντίσταση μας μηδαμινή. Μου έλεγε η γυναίκα του Χρόνη, η Ρηνιώ  «Από τα εικοσιδύο χρόνια που πέρασε σε εξορίες και φυλακές οι πιο δύσκολοι μήνες ήταν αυτοί οι εννιά μήνες που κάθε πρωί περίμενε να εκτελεστεί. Όλο το υπόλοιπο ήταν βούτυρο στο ψωμάκι του». Αυτό το κείμενο ήρθε τη στιγμή που περνάνε πάνω από την καμπούρα μας αδιανόητα πράγματα, σχολιάζονται για λίγο, πάνε για λίγο να μας ενοχλήσουν και την επόμενη μέρα τα ξεχνάμε λες κι είμαστε χρυσόψαρα. Για παράδειγμα, λίγα χρόνια πριν συνέβη μια θηριωδία σε έναν λαό και τώρα αυτός ο λαός κάνει τα ίδια και χειρότερα σε έναν άλλο λαό. Μιλάω για την Παλαιστίνη. Πολλοί από τους θεατές σας έγραψαν πως η παράσταση είναι λυτρωτική. Γιατί είναι λυτρωτική; Γιατί αυτή η σκοτεινή περίοδος έρχεται και ρίχνει λίγο φως στη δική μας ζωή, είναι η στιγμή που μας λέει πως πρέπει να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Ήθελα χρόνια να κάνω αυτό το κείμενο. Δεν είναι τυχαίο που το έκανα μετά την "Πανούκλα" του Καμύ. Είχαν το ίδιο ζητούμενο, την απόδοση της δικαιοσύνης. Το μαγικό σ’ αυτή την παράσταση είναι το πάντρεμα ηλικιών στο κοινό που την παρακολουθεί. Τα άσπρα κεφάλια ανακατεμένα με τους φοιτητές που κλαίνε με τον ίδιο τρόπο. Γιατί ο άνθρωπος που έχει διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, θέλει να πορευτεί προς το τέλος με αξιοπρέπεια. Kαι τα νιάτα που έχουν μπροστά τη ζωή τους, απαιτούν το ίδιο πράγμα. Κι αυτό ήρθε σ’ αυτήν την παράσταση κι ενώθηκε.

-Το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου υπήρξε σημείο αναφοράς μιας εποχής, ιδίως για τους ανθρώπους του αριστερού χώρου. Περιγράφει τα φρικτά σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια που υπέστησαν οι κομμουνιστές μετά τον εμφύλιο, αλλά και την απογοήτευση τους από το κόμμα. Ποια από τις δύο διαστάσεις σε παρακίνησε περισσότερο για να ανεβάσεις το έργο αυτό;


Η παράσταση έχει και τα δύο στοιχεία, από τη μία την αντίσταση, από την άλλη την απογοήτευση. Όμως στο τέλος λέει ο Χρόνης Μίσσιος «Θα ξαναρθεί αυτή η μέρα που οι Κένταυροι μαζί με τον γιο της Καλογριάς θα ανοίξουν ένα πέρασμα για τους μικρούς Αργοναύτες». Για τον Χρόνη Μίσσιο αυτός ο αγώνας άξιζε. Ακόμη κι όταν απογοητεύτηκε από τον κομματικό δογματισμό και τις πολιτικές εξελίξεις, έπρεπε κάπου να διοχετεύσει την ανάγκη να αγωνίζεται. Γι’ αυτό προς το τέλος της ζωής του στράφηκε στη φύση, στην οικολογία. Οι άνθρωποι που έχουν μάθει να αγωνίζονται δεν σταματούν από μια πολιτική-κομματική απογοήτευση. Βλέπω τώρα τους ανθρώπους της αριστεράς να είναι τόσο αγχωμένοι, απογοητευμένοι, αποπροσανατολισμένοι. Ίσως καθαρίσει λίγο το βλέμμα τους αν βάλουν στο κέντρο μόνο τον άνθρωπο και τίποτα άλλο. Ευτυχώς ακολουθούν κι άλλες γενιές, αυτά τα νέα παιδιά που έρχονται στην παράσταση, αυτά που μπορεί να  ανοίξουν αυτό το «πέρασμα», που λέει και ο Χρόνης. Αυτό, δυστυχώς, δεν θα το κάνει η δική μου γενιά. Η δική μου γενιά έχει μονάχα θυμό που δεν ξέρει τι να τον κάνει. Μας υποτιμήσανε μέσα σε μια νύχτα, μας έκαναν "απόφοιτους λυκείου" και δεν καταφέραμε ακόμη να διορθώσουμε αυτήν την αδικία. Ενώ, την ίδια στιγμή, θα έπρεπε να διεκδικήσουμε από την πολιτεία ευνοϊκότερες συνθήκες γι’ αυτό που παράγουμε. Και δεν μιλάω μόνο για το ποσό των επιχορηγήσεων που είναι μικρό αλλά μπροστά στο κύμα της ακρίβειας που δυσκολεύει την καθημερινότητα, ίσως θα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη πρόνοια, ακόμη και οικονομική ενίσχυση στους ανθρώπους που θέλουν να βλέπουν θέατρο. Το θέατρο και οι άνθρωποι του θέλουν στήριξη.

 

-Τώρα μου δίνεις το πάτημα να σε ρωτήσω. Θα έκανες κάτι πιο "εμπορικό" αν σου προτεινόταν για να πάρεις μια οικονομική ανάσα, ώστε να επιστρέψεις σε αυτό που αγαπάς πραγματικά;


Πολύ ωραία! Θέτεις ερώτημα. Τι είναι εμπορικό; Εμπορικό είναι αυτό που απλά απευθύνεται στον πολύ κόσμο, χωρίς να υπάρχει από πίσω κάτι πιο βαθύ; Που ο θεατής αναγνωρίζει τους ηθοποιούς που βλέπει πάνω στη σκηνή γιατί τους ξέρει από την τηλεόραση; Νομίζω πως το κοινό έχει αρχίσει να ψάχνει λίγο περισσότερο, ειδικά μετά την έξοδο από την καραντίνα. Υπάρχει καλό και κακό θέατρο κι αυτό συμβαίνει είτε σε παραστάσεις με εμπορικούς όρους είτε σε παραστάσεις με ποιοτικούς όρους. Το αν θα επέλεγα, λοιπόν, να το κάνω,  έχει να κάνει με το κείμενο, την ιστορία που έχω να αφηγηθώ στον θεατή. Αν ακουμπούν οι λέξεις κάπου, αν είναι επιδραστικές, όπως λέτε κι εσείς με το βραβείο που μας δώσατε, αν αυτό που συμβαίνει στη σκηνή ακουμπάει στο σήμερα, γιατί όχι;  Ό,τι ακουμπάει στο σήμερα με αφορά θεατρικά.

-Πώς είναι να είσαι γυναίκα σκηνοθέτης στην Ελλάδα; Μια γυναίκα σκηνοθέτης έχει ίσες ευκαιρίες με έναν άνδρα στο ξεκίνημά της;


Έτσι κι αλλιώς, το επάγγελμα του σκηνοθέτη είναι ανδροκρατούμενο, οπότε δεν θα μπορούσε να έχει ίσες ευκαιρίες. Επίσης  είναι πολύ ενδεικτικός ο αριθμός των γυναικών που καταλαμβάνουν καίριες θέσεις στον πολιτισμό και στο θέατρο.  Να πω μόνο, πως οι άντρες σκηνοθέτες έχουν πολύ καλύτερη αμοιβή από τις γυναίκες κι αυτό από μόνο του δείχνει κάτι. Η γυναίκα μπήκε στον στίβο της σκηνοθεσία πολύ αργότερα, οπότε έχει να διανύσει μια μεγάλη απόσταση και να δουλέψει πολύ περισσότερο από έναν άνδρα μέχρι να την εμπιστευτούν καλλιτέχνες και παραγωγοί. Προσωπικά, όσον αφορά στη δική μου σχέση με τους συνεργάτες μου δεν έχω ζήσει ποτέ κάποιο περιστατικό υποτίμησης λόγω φύλου, γιατί εγώ δημιουργώ το πλαίσιο της συνεργασίας, επιλέγω συνεργάτες, άνδρες ή γυναίκες, που είναι γενναιόδωρα πλάσματα και υπάρχει σεβασμός.

 

-Πως είναι να σκηνοθετείς τέσσερις άνδρες;

Οι άνδρες είναι λίγο σαν τα αγόρια της οικογένειας, καμιά φορά νομίζω πως είμαι η μεγάλη τους αδερφή. Υπάρχουν και στιγμές που θα κατεβάσω ρολά, αυτοί θα τσακωθούν για το ποδόσφαιρο, θα  αποφορτιστούν και θα πάμε παρακάτω. Οι ηθοποιοί αυτού του θιάσου έχουν ένα νοιάξιμο ο ένας για τον άλλον τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο όσο και σε προσωπικό. Δεν έχουν αμφισβητήσει ποτέ το πλαίσιο εργασίας μου και λειτουργούμε πολύ αρμονικά μέσα σ’ αυτό.

-Τι να περιμένουμε από εσένα την επόμενη θεατρική σαιζόν;


Θα συνεχιστεί το "Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" στο Σύγχρονο θέατρο. Επίσης, θα κάνω έναν μονόλογο σε κείμενο του Βασίλη Κατσικονούρη με τον Μάνο Βακούση στο επί Κολωνώ και υπάρχουν κι άλλες συζητήσεις…

 

-Σοφία, ποιο Δράμα θα ήθελες να ζήσεις;

Το Δράμα που σίγουρα δεν θα θέλω να ζήσω είναι να χάσω το μυαλό μου, να μη θυμάμαι. Ίσως και γι’ αυτό με απασχολεί στις παραστάσεις μου ο φόβος της λήθης. Το Δράμα που θέλω να συνεχίσω να ζω είναι να συγκινούμαι και να με παίρνουν τα ζουμιά με τα απλά πράγματα που υπάρχουν γύρω μου, να τροφοδοτώ συνεχώς το κεφάλι μου, την ψυχή μου και να δημιουργώ στη σκηνή πράγματα που, ενώ η λογική μου λέει ότι δεν υπάρχουν, εγώ να πρέπει να τα εφευρίσκω.

 

Κλείνοντας, θέλω να πω ένα "ευχαριστώ" ατο Ζω ένα Δράμα γιατί υπάρχουν θεατές που βλέπουν πραγματικά πολύ θέατρο. Για τους ηθοποιούς υπάρχει μια έκφραση που χρησιμοποιούμε, όταν βελτιώνονται από τη σκηνική τους εμπειρία, λέμε «Παίξε, παίξε, μαθαίνεις», για τους θεατές θα το αντιστρέψω και θα πω «Βλέπε, βλέπε, μαθαίνεις». Συνεχίστε να δίνετε δυναμικό παρόν στις θεατρικές αίθουσες. Καλό καλοκαίρι!

Η παράσταση «…Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» επιστρέφει για τρίτη χρονιά στο Σύγχρονο Θέατρο


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη

Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Καραγιάννη, Μυρτώ Αθανασοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα

Μουσική: Μάνος Αντωνιάδης

Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα

Φωτισμοί: Βασιλική Γώγου

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθανασία Κυμπούρη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή: GAFF

 

Ερμηνεία: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης  Μαμιός, Γιάννης Μάνθος

 

Πληροφορίες Παράστασης

Παραστάσεις:  Από Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

 

Διάρκεια παράστασης  85 λεπτά

 

Προπώληση εισιτηρίων

 

Θέατρο Σύγχρονο

Ευμολπιδών 45, Γκάζι

(σταθμός Μετρό: Κεραμεικός)

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210 3464380

 

 

Γραφτείτε στο newsletters μας για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα μας!

Ευχαριστούμε!

@2023 Created by ZwEnaDrama team

  • Instagram
  • Facebook
bottom of page