(Θεατρο)ιστορίες γι’ αγρίους
Καλοκαίρι 2002, Επίδαυρος, Αντιγόνη του Σοφοκλή, Εθνικό Θέατρο, σκηνοθεσία Νικαίτη Κοντούρη, Αντιγόνη η Λυδία Κονιόρδου.
Ξεκινάω από το γεγονός ότι το να παίζει την νεαρή Αντιγόνη μια ηθοποιός 50 ετών, όσο καλή κι αν είναι, είναι στα όρια της ύβρεως. Λες και δεν είχαμε αξιόλογες νεαρές ηθοποιούς το 2002. Όπως και να έχει, δεν με έπεισε καθόλου ως Αντιγόνη.
Αλλά το πραγματικό πρόβλημα ήταν άλλο. Τον Κρέοντα έπαιζε ο Σοφοκλής Πέππας. Για τα μικρότερα μέλη της ομάδας, ο Σοφοκλής Πέππας ήταν η φωνή του μπαμπα-Στρουμφ της γενιάς μου. Βλέπαμε λοιπόν τον Κρέοντα με την φωνή του μπαμπα-Στρουμφ. Δύσκολο παιδιά, πολύ δύσκολο.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι δύο κορυφαίοι του χορού ψεύδιζαν. Λίγο, αλλά αισθητά.
Τέλος πάντων, φτάνουμε κάποτε στον μονόλογο της Αντιγόνης πριν πάει στο μνήμα. Ξεκινάει η Κονιόρδου να απαγγέλει με έναν στομφώδη τρόπο, βγαλμένο μπορεί κι από την δεκαετία του 1970, εντελώς ψεύτικο για τα δικά μου γούστα. Περίμενα απλά να τελειώσει να πάμε παρακάτω.
Τελειώνει και αρχίζει όλο το θέατρο να την χειροκροτεί. "Οκ", λέω, "μάλλον βρίσκομαι σε παράλληλο σύμπαν, μάλλον βλέπουμε διαφορετική παράσταση."
Προχωράει το έργο, φτάνουμε στο σημείο που ο Κρέοντας αλλάζει γνώμη και τρέχει να βγάλει την Αντιγόνη από το μνήμα. Θυμόμουν από το σχολείο ότι το κομμάτι του χορού που ακολουθεί έχει συγκεκριμένο όνομα (υπόρχημα) και έχει ιδιαίτερο ρόλο στο έργο, γιατί ο χορός πρέπει να βγει από την μαυρίλα και την στεναχώρια, να αναθαρρήσει, να τολμήσει να ανέβει λίγο και αμέσως μετά να μπει ο αγγελιοφόρος και να τους γκρεμίσει ακόμα πιο χαμηλά.
Αυτό έπρεπε να γίνει.
Αυτό που έγινε, ήταν ότι ο χορός συνέχισε στο ίδιο μουντό πένθιμο παίξιμο, σαν να μην συνέβη τίποτα.
Και κάπου εκεί παραιτούμαι και λέω από μέσα μου (ή έτσι νόμιζα) :
"εμπρόθ καλά μου θτρουμφάκια"
Και αρχίζουν να γελάνε οι δίπλα μου, οι μπροστινοί, οι πισινοί και μας πιάνει νευρικό γέλιο. Δαγκωνόμασταν για να μην ακουστούμε (αδύνατον). Μας πήρε κανένα πεντάλεπτο να ηρεμήσουμε...
Είχε όμως κι ένα θετικό η παράσταση. Σε αυτή την παράσταση συνειδητοποίησα ότι το τραγικό πρόσωπο του έργου δεν είναι η Αντιγόνη, αλλά ο Κρέοντας.
Η Αντιγόνη είναι ακτιβίστρια, είναι μάρτυρας. Ξέρει τι συνέπειες θα έχει αυτό που πάει να πράξει, το πράττει, τιμωρείται.
Ο Κρέοντας προσπαθεί να μείνει πιστός στις απόψεις του, όταν συνειδητοποιεί το λάθος του αλλάζει γνώμη, τρέχει να σώσει την Αντιγόνη και καταλήγει με όλη του την οικογένεια νεκρή.
Την στιγμή που ο Κρέοντας επέστρεψε θρηνόντας στην σκηνή, σέρνοντας τον νεκρό γιο του, ξεχάσαμε και τον μπαμπα-στρουμφ και τα πάντα. Ήταν μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές σε παράσταση που έχω δει στην ζωή μου.