ΜΑΙΡΗ ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗ – 18/11/2023 Τη φετινή θεατρική σεζόν τη συναντάμε ως «Επιφάνεια» στην παράσταση «η Εκατομμυριούχος» στο θέατρο Παλλάς. Εκεί είναι η πλούσια, αριστοκρατική, δυναμική γυναίκα που παίζει στα δάχτυλά χρήμα κι ανθρώπους με την άνεση της απόλυτης ντίβας.
Ελεωνόρα Ζουγανέλη.
Τη συναντάω στον πίσω χώρο ενός καφέ για να μη μας διακόψουν [αυτό δεν συνέβη φυσικά…]. Φοράει μαύρο παντελόνι και μαύρο t-shirt, τα χέρια της ζωγραφισμένα με τατουάζ, έφτασε με το μηχανάκι, μου λέει. Τόσο ροκ! Κι όμως όταν μιλάει είναι σαν να ακούς τη συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης. Οι λέξεις της έχουν μια μελωδία πρωτόγνωρη, η ηρεμία της μια δύναμη που σαγηνεύει.
-Ελεωνόρα, σε καλωσορίζω στο «Ζω ένα Δράμα», μία θεατρόφιλη ομάδα που λειτουργεί εδώ κι ένα χρόνο στο facebook. Είμαστε προς το παρόν κοντά στα 8,5 χιλιάδες μέλη, ανεβάζουμε κριτικές για παραστάσεις που έχουμε παρακολουθήσει και συζητάμε για το θέατρο που αγαπάμε όλοι τόσο πολύ.
Χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό.
-Με τη συνέντευξη μας θα εγκαινιάσουμε και το site μας, το www.zwenadrama.gr
Με το καλό. Θα σας φέρω γούρι! (γέλια)
-Είμαι σίγουρη! Φέτος σε συναντούμε, όχι σε ένα συναυλιακό χώρο, ούτε σε κάποιο κέντρο διασκέδασης, αλλά στο θέατρο. Συγκεκριμένα, στο θέατρο Παλλάς, όπου υποδύεσαι την «εκατομμυριούχο» Επιφάνεια. Πρόκειται για μία μουσικοθεατρική παράσταση του George Bernard Shaw, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Στο πλάι σου βρίσκεται ο Νίκος Κουρής και ένας ταλαντούχος θίασος ηθοποιών και χορευτών. Καταρχάς, θα ήθελα να ρωτήσω πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία φέτος. Ήταν δική σου επιθυμία ή σου έγινε η πρόταση;
Η τελευταία φορά που βρέθηκα στο θέατρο ήταν το 2014-2015 στο Εθνικό που έκανα την Εντίθ σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια. Αυτή ήταν και η πρώτη μου εμπειρία στο θέατρο, η οποία μου άφησε πάρα πάρα πολλά δώρα, συναισθήματα και άλλαξε την κοσμοθεωρία μου. Το ίδιο συνέβη και την πρώτη φορά που το θέατρο μπήκε στη ζωή μου κατά τις σπουδές μου στο θέατρο. Από τότε θέλω να ξαναβρεθώ σε μια σκηνή θεάτρου και να παίξω κάποιο έργο. Καλώς ή κακώς επειδή είμαι τραγουδίστρια, πάντα οι προτάσεις που έρχονται αφορούν σε κάτι που έχει να κάνει και με το τραγούδι. Εμένα τα μιούζικαλ δεν είναι το αγαπημένο μου είδος, αρχικά επειδή δεν μου αρέσει να τραγουδάω ξενόγλωσσα. Μου αρέσει ο ελληνικός στίχος. Κάποια τραγούδια δεν πετυχαίνουν πάρα πολύ στην ελληνική απόδοση γιατί θεωρώ πως είναι λίγο έξω από την ψυχοσύνθεσή μας, οπότε δεν μου είναι πάρα πολύ εύκολο να επιλέξω το οποιοδήποτε μιούζικαλ, πρώτον. Δεύτερον, επειδή με ακολουθεί το τραγούδι, η δισκογραφία, πράγματα που πρέπει να συμβούν, πολλές φορές οι προτάσεις που έρχονταν ήταν σε μια στιγμή που έπρεπε να παρουσιάσω τη δισκογραφική μου δουλειά, που δεν προλάβαινα, οπότε πέρασαν τα χρόνια χωρίς να το συνειδητοποιήσω. Όμως μου έχει λείψει πάρα πολύ. Τα τελευταία δυο τρία χρόνια το παλεύω πολύ να συνδυάσω τα πράγματα και να τύχει κάτι καλό. Αυτή η πρόταση ήρθε μετά το Πάσχα και μου άρεσε πάρα πολύ. Διάβασα το έργο, κατάλαβα πως θα διασκευαστεί σε μεγάλο βαθμό και ότι θα γίνει κάτι άλλο. Έχω παρακολουθήσει σχεδόν όλες τις δουλειές του Γιάννη Κακλέα, οπότε ήξερα πως θα βάλει το στοιχείο του, αυτό το πολύ χαρακτηριστικό που έχει και της παραγωγής και της ταχύτητας και του θεάματος. Οπότε εμπιστεύτηκα πάρα πολύ αυτό το κομμάτι και στη συνέχεια το πιο μεγάλο δώρο αυτής της ιστορίας ήταν ο Νίκος που τον εκτιμώ πάρα πολύ και που ήξερα ότι παίζοντας δίπλα του θα μπορέσω να ξεδιπλώσω πράγματα και να μάθω πράγματα. Οπότε κάπως έτσι έγινε σταδιακά η πρόσθεση και χάρηκα πολύ που έγινε αυτό.
-Πού νιώθεις πιο άνετα; Στην πρόζα ή στο τραγούδι; Αν έπρεπε να διαλέξεις τι θα ήταν αυτό;
Τώρα; (γέλια)
-Ας πούμε στην παρούσα φάση, ναι.
Κοίτα, το τραγούδι το αντιμετωπίζω ως κάτι πολύ πιο γνώριμο. Η παράσταση είναι κάτι διαφορετικό. Τη στιγμή που παίζω με τους άλλους συμπρωταγωνιστές νιώθω πραγματικά σαν ένα παιδί! Είναι κάτι πολύ πρωτόγνωρο για μένα και προσπαθώ κάθε μέρα να το γεύομαι όσο γίνεται περισσότερο. Και αλήθεια είναι ότι η παράσταση εξελίσσεται και αλλάζει καθημερινά. Αυτό είναι το ευτυχές και νιώθω πάρα πολύ δημιουργική σε αυτό. Οπότε τώρα μου αρέσει πολύ αυτό το κομμάτι. Μπορώ να σου πω πιο πολύ αυτό. Δεν θα μπορούσα να αποχωριστώ το τραγούδι, αν εννοείς αυτό, με τίποτα. Απλώς αυτή τη στιγμή με κάνει να νιώθω πολύ ζωντανή το θέατρο.
-Μίλησέ μου για τον ρόλο που υποδύεσαι, την Επιφάνεια. Είναι μία γυναίκα που εκ πρώτης όψεως τα έχει όλα, χρήματα, ομορφιά, λάμψη, φήμη. Κάτι όμως της λείπει….
Βεβαίως. Η αλήθεια είναι πως η Επιφάνεια σε πρώτο άκουσμα και στην πρώτη επαφή μου φάνηκε ένα πιο «ελαφρύ» πρόσωπο και αυτό ήταν το πάρα πολύ ωραίο. Ότι καθημερινά ανακάλυπτα άλλες πτυχές του χαρακτήρα της, οι οποίες με γοήτευσαν κι εμένα προσωπικά. Ας αρχίσουμε με το ότι συναντάμε την Επιφάνεια τη στιγμή που έχει χάσει τον πατέρα της, με τον οποίο έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση -εγώ θεωρώ ότι όλοι έχουμε ιδιαίτερη σχέση με τους γονείς μας, είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι. Αυτή τελοσπάντων χαρακτηρίζεται από ακόμη μια πιο ιδιαίτερη σχέση με την έννοια ότι την έχει επηρεάσει πάρα πολύ και την έχει εγκλωβίσει στο να πάρει αποφάσεις για τη ζωή της προσωπικές –αυτό νομίζω πως συνεχίζει να συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω. Όταν λοιπόν χάνει αυτό το στήριγμα στη ζωή της, βρίσκεται αντιμέτωπη με την αλήθεια –που ερχόμαστε πάλι όλοι- και παράλληλα πρέπει να διαχειριστεί όλο αυτό το πακέτο, περιουσία, επιχειρήσεις συν την προδοσία από τον σύζυγό της. Ευτυχώς -όπως κάνει πάντα η ζωή, κατά τη γνώμη μου- για να μπορέσει να πάει παρακάτω σ’ αυτό το βήμα, δηλαδή στην ενηλικίωση, γιατί εγώ θεωρώ ότι εκεί τη συναντάμε, στην πραγματική της ενηλικίωση, έρχεται ένας έρωτας που τη συνεπαίρνει, ένας άνθρωπος από ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον κι αυτό αρχίζει να της φωτίζει μια άλλη πλευρά. Αποδεχόμενη το στοίχημα, η ίδια καλείται να δοκιμάσει τον εαυτό της σε κάτι το οποίο ίσως να ήταν αυτονόητο, να βγάλει χρήματα, και το κάνει με μια πολύ μεγάλη ευκολία και ταχύτητα. Πετυχαίνει το στοίχημα, πιστοποιεί και στον εαυτό της ότι είναι ικανή να παλέψει και να γίνει ξανά πλούσια. Αυτό της δίνει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη να διεκδικήσει τον έρωτα, που βρήκε στα μάτια αυτού του περίεργου, εναλλακτικού τύπου. Νομίζω ότι το ευχάριστο είναι ότι αν θες να έρθουν αλλαγές στη ζωή σου, η ζωή πάντα σου φέρνει με κάποιον τρόπο αυτό που θες με μια ισορροπία. Ο πόνος με το φως συνυπάρχουν. Τουλάχιστον στον ρόλο αυτόν και στη δική μου τη ζωή είναι εμφανές. Από τη μία, δεν γίνεται να μην πονέσεις για να πας παρακάτω και για να μεγαλώσεις. Από την άλλη, κάπως σε ευνοεί η τύχη όταν πεις το «ναι, εγώ θέλω να βρω τον δρόμο μου» και σου φέρνει αυτό που επιθυμείς, είτε είναι έρωτας, είτε άνθρωπος, επάγγελμα, σπουδές για να βρεις τη διαδρομή σου και να πας παρακάτω.
-Και αν μου επιτρέπεις νομίζω πως το μήνυμα που περνάει από αυτό το έργο είναι και η αξία της διεκδίκησης και του αγώνα, δηλαδή ενώ η Επιφάνεια τα έχει όλα ξεκινάει από το μηδέν. Για ένα στοίχημα; Για να αποδείξει στον εαυτό της ότι μπορεί να τα καταφέρει; Και εδώ θα πάω στην επόμενη ερώτηση, στην «κακιά» ερώτηση, γιατί πάντα κάνω και λίγο τον «δικηγόρο του διαβόλου» (γέλια).Ήδη στην ομάδα μας έχουμε λάβει τις πρώτες κριτικές για την παράσταση «η Εκατομμυριούχος», οι οποίες είναι πολύ θετικές. Πρόκειται για μια χαρούμενη παράσταση κατά τη διάρκεια της οποίας ο κόσμος περνάει καλά και φεύγει γεμάτος από εικόνες, μουσικές, τραγούδι. Η μοναδική ένσταση κάποιων θεατρόφιλων είναι ότι πρόκειται για ένα στόρι απλό που σκοπό δεν έχει να προβληματίσει, παρά μόνο να διασκεδάσει το κοινό. Εσύ συμφωνείς με αυτή την «κριτική»;
Κοίταξε, τη δέχομαι. Προφανώς είναι τόσο καταιγιστική η ταχύτητα και τα πράγματα που συμβαίνουν. Και φυσικά το θέμα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ή που θα κάνει κάποιον να πάει σπίτι να σκεφτεί τη ζωή του. Εμείς όμως όλοι που συμμετέχουμε έχουμε ψάξει να βρούμε στοιχεία τα οποία να μην είναι τόσο επιφανειακά, είτε καταφέρνουμε να το αποδώσουμε αυτό, είτε όχι. Για παράδειγμα, στη σκηνή που βρίσκεται με τον γιατρό, αυτά που της λέει δεν είναι πάρα πολύ εύκολα. Τη θεωρεί ένα κακομαθημένο κορίτσι, τουλάχιστον αυτό της εκφράζει, το οποίο παίρνει ό,τι θέλει και μετά το πετάει. Και συνεχώς τη φέρνει αντιμέτωπη με την πεποίθηση ότι εμείς που ανήκουμε σε αυτή την κοινωνική τάξη έχουμε ψυχή, συναίσθημα, ενώ εσείς δεν λογαριάζετε τίποτα. Γι’ αυτό νομίζω πως πάλι μέσα από τον πόνο της η Επιφάνεια μπαίνει στη διαδικασία να περάσει αυτή τη δοκιμασία. Θα μου πεις, φαίνονται όλα αυτά; Μάλλον όχι, και δεν ξέρω και αν υπάρχει λόγος να φανούν. Αυτή είναι μια διαδικασία που περνάμε εμείς για να κάνουμε αυτά τα πρόσωπα υπαρκτά και λειτουργικά. Να μην είναι μόνο αυτές οι δυόμιση ώρες και μόνο αυτή η μικτή ιστορία που βλέπει ο κόσμος, αλλά ότι μέσα μας κυκλοφορούν κι άλλα πράγματα. Για να μπορούν οι λέξεις να ηχούν διαφορετικά και να παράγονται συναισθήματα. Αλλά σίγουρα είναι ένα θέαμα το οποίο σε σχέση με άλλα είδη θεάτρου, άλλες παραστάσεις, άλλα κείμενα είναι σαφώς πολύ πιο «ανάλαφρο».
-Κι εσύ Ελεωνόρα είσαι ένα λαμπερό, ταλαντούχο πλάσμα σαν την Επιφάνεια που εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως είναι δύσκολο να σου πει κάποιος όχι. Τι ποσοστό του εαυτού σου βρίσκεις στην Επιφάνεια;
Αυτό που χάρηκα από την Επιφάνεια και αυτό που θα προσπαθήσω να μου μείνει είναι ότι οι άνθρωποι τα έχουμε όλα. Αυτό το έχω μάθει όχι από το θέατρο που έχω μικρή εμπειρία, αλλά από το τραγούδι που καλούμαι να ερμηνεύσω πράγματα τα οποία προφανώς και δεν έχω βιώσει αυτούσια. Είναι πολύ όμορφο να έρχονται εμπειρίες στη ζωή σου που να σου φωτίζουν και άλλες πτυχές, τις οποίες είτε δεν τις έχεις συνειδητοποιήσει, είτε από συστολή δεν τις εκφράζεις, είτε από ανοησία, είτε από οτιδήποτε. Εγώ λοιπόν από την Επιφάνεια συνειδητοποίησα ότι αναγκάστηκα να βγάλω στοιχεία, το οποία προφανώς είχα μέσα μου αλλά δεν ήταν τόσο φανερά στη ζωή μου ή ντρεπόμουν να τα διεκδικήσω. Οπότε χαίρομαι πολύ που μου βγαίνει η παιδική χαρά που την είχα κάπου ξεχασμένη. Νιώθω πάρα πολύ χαρούμενη σ’ αυτή την παράσταση. Πραγματικά χαρούμενη. Η Επιφάνεια είναι ένα κορίτσι το οποίο γνωρίζει ότι είναι εντάξει, ασχέτως αν έχει ανασφάλειες. Τονίζει τα καλά της στοιχεία, φλερτάρει, της αρέσει ο έρωτας. Να μην ξεχνάμε επίσης, πως το έργο γράφτηκε σε μια εποχή (1952) που δεν ήταν τόσο απλό για μια γυναίκα να παραδεχτεί ότι της αρέσει η σεξουαλική επαφή, οι άντρες. Έχει κάποια στοιχεί αυτή η γυναίκα πολύ σύγχρονα, που κι αυτά πάμε να τα καλύψουμε στην εποχή μας. Είναι μια ελεύθερη ψυχή. Μπαίνει, βουτάει, τσαλακώνεται, έχει δύναμη, έχει πάθος. Αυτά τα στοιχεία θα ήθελα να μου μείνουν. Αναγνωρίζω ότι τα έχω και ευελπιστώ ότι όποτε τα χρειάζομαι θα τα ανακαλώ.
-Η παράσταση είναι μια υπερπαραγωγή αντίστοιχη των μεγάλων μιούζικαλ του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης. Ειδικά αν αναλογιστούμε το μέγεθος της Ελλάδας πρόκειται για ένα τολμηρό εγχείρημα. Σκηνικά, μπαλέτα, ορχήστρα και φυσικά ένα μεγάλο όνομα, Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Όταν σου έγινε η πρόταση, αγχώθηκες; Φοβήθηκες ότι μια ενδεχόμενη αποτυχία θα χρεωθεί σε εσένα;
Βεβαίως και αγχώθηκα. Είμαι ένα άτομο, που ενώ δέχομαι τις προκλήσεις και είμαι ανοιχτή στο να κάνω πράγματα διαφορετικά και καινούργια, αυτό πάντα ακολουθείται από ένα άγχος. Φυσικά και αγχώθηκα για το μέγεθος του πράγματος. Όμως ήταν τόσο μεγάλη η ανάγκη μου να περάσω από αυτή τη διαδικασία αυτή η στιγμή που ξεπέρασε την αγωνία μου. Σίγουρα ένιωσα και περισσότερη ασφάλεια με όλο το περιβάλλον. Το θέατρο έχει αυτό το πολύ καλό. Δεν είσαι μόνος. Ακόμη και σε μονόλογο να είσαι, υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που έχει δουλέψει πάρα πολύ μαζί σου που δεν σε αφήνει έτσι εκτεθειμένο. Πόσο μάλλον εδώ που είναι τόσοι άνθρωποι επί σκηνής και έμπειροι και τυχαίνει να είναι και πάρα πολύ καλοί στη δουλειά τους. Έχουμε πολύ όμορφη σχέση, ήταν όλοι πάρα πολύ υποστηρικτικοί. Οπότε ένιωσα καλά και μπήκα σ’ αυτό ελπίζοντας και πιστεύοντας και δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μου. Δεν πιστεύω στη σίγουρη επιτυχία σε τίποτα ποτέ και δεν έχει και νόημα. Πολλές φορές οι αποτυχίες είναι εξίσου χρήσιμες. Απλώς θέλω οι άνθρωποι που έχουν πιστέψει σε μένα να είναι ευχαριστημένοι. Μ’ αυτή την έννοια είχα περισσότερη αγωνία. Όχι μην κάνει κάτι κακό στην καριέρα μου και τέτοια. Όχι, θέλω οι άνθρωποι που με εμπιστεύονται να λένε «οκ, καλώς το έκανε».
-Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να επιμείνεις στο θέατρο και να σε δούμε και σε κάτι τελείως έξω από το τραγούδι;
Θα το ήθελα πάρα πολύ. Και θα ήθελα να κάνω και κάτι εντελώς διαφορετικό. Γενικώς μου αρέσει να βρίσκομαι σε πράγματα ανατρεπτικά που μου ταράζουν τη ζωή. Γιατί εγώ είμαι ένα τέτοιος άνθρωπος. Έτσι αντιμετωπίζω την τέχνη μου και γι’ αυτό την ευγνωμονώ. Μου αρέσει να βουτάω με τα μπούνια και ό,τι είναι να γίνει. Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Δεν φοβάμαι να αντιμετωπίσω το οτιδήποτε. Θέλω να ανακατώνεται η ζωή μου.
-Εγώ στο εύχομαι. Και σε βλέπω να διεκδικείς αυτό που θες, οπότε πιστεύω πως θα σε έχουμε κάθε χρόνο στο «Ζω ένα Δράμα» (γέλια). Φτάσαμε στην τελευταία ερώτηση και θα μοιραστώ τη δική μου εμπειρία μαζί σου-δεν στην έχω πει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που σε άκουσα να τραγουδάς-τώρα θα κάνουμε μια αποκάλυψη-ήταν στην πρώτη γιορτή του σχολείου μας στην Α΄ Γυμνασίου. Ναι, με την Ελεωνόρα ήμασταν συμμαθήτριες!!! (γέλια) Εγώ τότε ήμουν καινούργια στο σχολείο, σε άκουσα να τραγουδάς και θυμάμαι να έχω κυριολεκτικά ανατριχιάσει. Εκείνη τη μέρα πήγα σπίτι και είπα στους γονείς μου ότι έχουμε μια μαθήτρια στο σχολείο με φοβερή φωνή που με έκανε να ανατριχιάσω! (γέλια) Κάτι που το ξαναβίωσα στην παράσταση έχω να σου πω και με συγκίνησε ιδιαίτερα. Τότε δεν ήξερα, τελοσπάντων, ποια ήσουν, ότι ήσουν παιδί γνωστών καλλιτεχνών κλπ. Ήσουν το κορίτσι με την υπέροχη φωνή. Τώρα έχω απέναντί μου ένα κορίτσι φτασμένο, με μια μεγάλη πορεία στον χώρο της τέχνης, η οποία πορεία φαίνεται σαν να ήταν πάνω σε ράγες, με πολλή δουλειά βεβαίως, αλλά μοιάζει σαν να ήταν προδιαγεγραμμένο ότι έτσι θα γίνει. Και θέλω να σε ρωτήσω, σκέφτηκες ποτέ να ακολουθήσεις άλλη πορεία; Ή ένιωσες ποτέ να εγκλωβίζεσαι σε έναν ρόλο ή ακόμη ακόμη σε ένα χάρισμα που σου έχει δοθεί;
Κοίταξε, το τραγούδι για μένα ήταν πάντα ένας τρόπος έκφρασης πραγμάτων που δεν μπορούσα να τον ολοκληρώσω με τον λόγο. Ακόμα και για να βιώσω πιο έντονα κάποια πράγματα που συνέβαιναν στη ζωή μου, όταν τα τραγουδούσα έβρισκαν τη σωστή τους θέση μέσα μου. Ήταν πάντα θεραπευτικό το τραγούδι για μένα και συνεχίζει να είναι. Σπούδασα θέατρο γιατί εκεί αμφιταλαντεύτηκα λίγο. Σκέφτηκα πως, ναι μεν είχα μια ωραία φωνή, αλλά ήθελα έναν τρόπο, ένα χέρι να πιαστώ. Και οι σπουδές στο θέατρο ήρθαν και μου φώτισαν ένα κομμάτι που δεν είχα καθόλου από το σχολείο. Βρήκα λόγο να μορφωθώ, να αποκτήσω γνώσεις, βρήκα τρόπο να δουλέψω. Στο σχολείο για παράδειγμα, έβλεπα τα παιδιά που είχαν έφεση. Διάβαζαν ένα κείμενο και είχαν τη λειτουργικότητα να τους μένει το καίριο αφαιρώντας τις άχρηστες πληροφορίες. Εγώ δεν το είχα αυτό το χάρισμα. Όλο αυτό το απέκτησα στη δραματική σχολή. Εκεί σαν να βρήκα έναν χώρο να κινηθώ και να μπορεί να λειτουργεί ο εγκέφαλός μου σε άλλη ταχύτητα. Ήταν ευεργετικό. Από εκεί άρχισα να θέλω να εργαστώ περισσότερο και για το τραγούδι με το ωδείο και με τα μαθήματα φωνητικής που αυξάνονται όσο ασκώ το επάγγελμα. Αλλά το τραγούδι συνεχίζει για μένα να είναι θεραπευτικό σε όλες τις εκφάνσεις. Δεν ένιωσα ποτέ να με περιορίζει, δεν σκέφτηκα να κάνω κάτι άλλο. Μπήκα με τα μούτρα σ’ αυτό. Και όταν λέω το τραγούδι, επειδή εγώ δεν διαχωρίζω το τραγούδι με το θέατρο μέσα μου, εννοώ την έκφραση του λόγου μέσα από τη μουσική. Για μένα το θέατρο είναι αντίστοιχο. Μπορεί να μην ακούγονται νότες, αλλά οι ηθοποιοί που εκτιμώ και θαυμάζω πολύ είναι οι ηθοποιοί που μου τραγουδάνε το κείμενο, που μπορούν να με συνεπάρουν με τον λόγο. Οπότε για μένα δεν έχει πολύ μεγάλη διαφορά και γι’ αυτό θέλω να κάνω και τα δύο μαζί. Είναι ένας τρόπος που με κάνει να ζω καλύτερα και να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και δεν θα’ θελα να το αποχωριστώ. Με εμπνέει, μου δίνει δύναμη και με κάνει να θέλω να γίνομαι καλύτερη σε όλα τα επίπεδα.
Ελεωνόρα, σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτή τη συνέντευξη, για το “ποδαρικό” στο site μας και σου ευχόμαστε πάντα να «ανακατώνεται» η ζωή σου δημιουργικά και να «ζεις το δράμα σου» όπως το θες εσύ!