Ονειρόδραμα
του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ
Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη
Εθνικό Θέατρο
Το πρώτο πράγμα που κρατάω από αυτήν την παράσταση είναι το πόσο όμορφη είναι η ανθρώπινη φωνή. Πόσο όμορφες είναι οι ανθρώπινες φωνές όταν συνδυάζονται.
Σε μια σκηνή που μας έχει συνηθίσει σε υπερπαραγωγές, το λιτό, σχεδόν χωρίς καθόλου σκηνικά Ονειρόδραμα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Είχε όσα στοιχεία χρειαζόταν για να ενεργοποιήσει την φαντασία των θεατών και να τους αφήσει να δημιουργήσουν τις ονειρικές εικόνες του έργου.
Ακόμα και οι ηθοποιοί ήταν ντυμένοι σε μια μουντή σχεδόν λευκή χρωματική παλέτα. Μετά τα πρώτα λεπτά, αφού το μάτι συνήθισε, έβλεπα ξεκάθαρα τις διαφορετικές αποχρώσεις του λευκού σε κάθε ηθοποιό. Ήταν σαν να με ανάγκασε να αναπροσαρμόσω το εύρος των χρωμάτων που βλέπω, σαν να μπαίνω σε έναν κόσμο με άλλους κανόνες.
Η υποκριτική κινήθηκε στο ίδιο λιτό πλαίσιο. Η ερμηνεία των ηθοποιών φαινόταν απλή, αλλά στην πραγματικότητα είχε πολλή δουλειά από πίσω. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον ή κάποια ηθοποιό, γιατί πραγματικά ήταν μια παράσταση συνόλου.
Η Γεωργία Μαυραγάνη έδωσε έναν τελετουργικό χαρακτήρα στο έργο, παρόμοιο με τις Ευμενίδες που είχε σκηνοθετήσει πριν μερικά χρόνια στην Επίδαυρο. Σε συνδυασμό με την επιλογή να παίζουν πολλαπλοί ηθοποιοί τον κάθε ρόλο, έσπαγε και τα τελευταία στεγανά της πραγματικότητας για τον θεατή. Σε κάθε αλλαγή σκηνής, μας ανέβαζε στα σύννεφα και μας κατέβαζε σε ένα νέο κομμάτι Γης.
Η αίσθηση που είχα κατά την διάρκεια της παράστασης ήταν ότι έβλεπα μια σειρά από πίνακες να ζωντανεύουν. Πίνακες με πολύ διαφορετικό θέμα, που όλοι μαζί συνθέτουν μια πορεία, η οποία περνάει από όλα τα στάδια της ανθρώπινης ζωής. Η κάθε μία είχε κάτι ενδιαφέρον να σου πει, το απόσταγμα της φιλοσοφίας του Στρίντμπεργκ για την ζωή, τις ανθρώπινες σχέσεις, την κοινωνία και τον ενίοτε παράλογο και αντιφατικό πολιτισμό μας.
Το αγαπημένο μου σημείο του έργου ήταν λίγο πριν το τέλος, νομίζω λίγο μετά τον “πίνακα” που θύμιζε την καθαρτήριο του Δάντη. Οι φωνές των ηθοποιών ενώθηκαν, δημιουργώντας μια μελωδία που συνόδευε την τελετουργία. Το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο, με συγκίνησε βαθύτατα. Θα μπορούσα να μείνω εκεί και να το ακούω για ώρες.
Μόνο που το σώμα μου, μου θύμισε λίγο αργότερα ότι είχα πιει πολύ νερό πριν την παράσταση. Έκανα υπερπροσπάθεια για να μείνω στην αίθουσα μέχρι να τελειώσει το έργο. Το ότι η παράσταση είχε σχεδόν περισσότερα φινάλε από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, που λέτε, δεν βοήθησε καθόλου.