Όσο θρασύς, θορυβώδης και σκοτεινός είναι στη σκηνή της παράστασης «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι», τόσο ευγενής, ετοιμόλογος και χαμογελαστός είναι στην καθημερινή του ζωή. Ο λόγος για τον Φοίβο Συμεωνίδη που αγαπήσαμε στον Τόρνο και «μισήσαμε» στον Αρτούρο Ούι. Κι αφού «τα είπαμε» στα backstage του Τόρνου, του ζήτησα να τα ξαναπούμε για την παράσταση που έχει απασχολήσει τη φετινή χρονιά το φιλοθέαμον κοινό, που δεν είναι απλώς μια απόδοση, αλλά μάλλον μια νέα πρόταση ανάγνωσης του Μπρεχτ. Είπαμε πολλά, μα πάρα πολλά, αλλά δεν μπορώ να σας τα πω όλα, θα σας πω όμως τα σημαντικά.
-Λοιπόν Φοίβο, η ερώτηση με την οποία θέλω να ξεκινήσω είναι: ο Άρης Μπινιάρης σάς κολλάει ένσημα για βαρέα και ανθυγιεινά; (γέλια) Εντάξει πέρα από την πλάκα, η παράσταση αυτή είναι τόσο εξουθενωτική σωματικά και φωνητικά για τον ηθοποιό, όσο φαίνεται; Πώς αντεπεξέρχεσαι κάθε βράδυ σε τέτοιο επίπεδο έντασης;
Σίγουρα είναι μια πολύ απαιτητική παράσταση, τόσο σωματικά όσο και φωνητικά και ενεργειακά, αλλά είναι κομμάτι της δουλειάς μας να οργανώνουμε τις δυνάμεις μας και τις ανάσες μας έτσι ώστε να μη μας φτάνει σε σημείο εξάντλησης. Δεν γίνεται και διαφορετικά... μην ξεχνάς πως τα Σάββατα έχουμε διπλή. Το καλό στο θέατρο είναι ότι δεν είσαι ποτέ μόνος, αλλά πρόκειται για μία ομαδική «περιπέτεια». Ειδικά στη συγκεκριμένη δουλειά, υπάρχει μια πολύ δυνατή ομάδα -τόσο πάνω όσο και κάτω από τη σκηνή- όπου διαρκώς ο ένας έχει την έγνοια του άλλου, οπότε νιώθουμε όλοι μεγάλη ασφάλεια και χαρά σε κάθε παράσταση.
-Μια από τις καινοτομίες της παράστασης είναι η τοποθέτηση της σκηνής στο κέντρο του θεάτρου σαν πασαρέλα. Πώς καταφέρατε να μην αισθάνεται ούτε μία στιγμή ο θεατής ότι του γυρίζετε την πλάτη; Σε δυσκόλεψε αυτή η συνθήκη;
Με δυσκόλεψε πολύ λιγότερο απ’ ό,τι περίμενα. Αντιθέτως, θα έλεγα πως από τις πρώτες πρόβες που άρχισα να δοκιμάζω την ιδιαίτερη αυτή σκηνική συνθήκη, ένιωσα πολύ δημιουργικός και ελεύθερος. Σε αυτό, βέβαια, βοήθησε το ότι ο Άρης Μπινιάρης και η Χαρά Κότσαλη (επιμέλεια κίνησης) το είχαν συνεχώς στο νου τους και μας το υπενθύμιζαν συχνά-πυκνά με αποτέλεσμα όσο φτάναμε στις παραστάσεις να μας έχει γίνει πολύ οικεία η συνθήκη της σκηνής-πασαρέλας και η απεύθυνσή μας να φτάνει σε όλο το κοινό.
-Όλο αυτό το υπερθέαμα που παρακολουθήσαμε και απολαύσαμε χτίστηκε βήμα βήμα στις πρόβες ή ο Άρης Μπινιάρης ήξερε εξαρχής τι ήθελε να κάνει με το έργο, οπότε σας πήγε κατευθείαν εκεί;
Ο Άρης ερευνά και εξελίσσει εδώ και χρόνια ένα δικό του τρόπο να ανεβάζει παραστάσεις. Και αυτό είναι κάτι που αντιλαμβάνεται και εκτιμά ένα, όλο και μεγαλύτερο, κομμάτι του θεατρόφιλου κοινού που τον ακολουθεί με χαρά σε κάθε επόμενό του βήμα. Από την άλλη, η επιλογή του έργου του Μπρεχτ δεν ήταν σε καμία περίπτωση μία «ασφαλής» επιλογή από μεριάς του. Ο σκηνικός του τρόπος έπρεπε να συναντηθεί με το έργο του Μπρεχτ και να αναδειχθούν και τα δύο στο τελικό αποτέλεσμα της παράστασης. Αυτό έγινε βήμα-βήμα με εντατικές πρόβες, συνεχείς συζητήσεις, αναζητήσεις και ωσμώσεις μεταξύ όλων των συντελεστών. Σίγουρα, λοιπόν, από την πρώτη πρόβα ο Άρης είχε μια πολύ γερή βάση από την οποία εκκινούσε, αλλά μέχρι να φτάσει και να φτάσουμε στην πρεμιέρα διανύθηκε μία μεγάλη πορεία με πολλή δουλειά, πολλές δοκιμές, αγωνία και δημιουργική χαρά.
-Η άνοδος του Αρτούρο Ούι έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές στο Ζω ένα Δράμα. Όμως θα μεταφέρω και τον προβληματισμό κάποιων μελών για το κατά πόσο η τόσο εντυπωσιακή εικόνα και η πληθωρικότητα του ήχουεπισκίασαν το κείμενο του Μπρεχτ. Ποια η γνώμη σου πάνω σε αυτό;
Σίγουρα, είναι μια παράσταση πολύ έντονη, με καταιγιστικό ρυθμό πολλές φορές και υψηλά επίπεδα ήχου, έντασης και ενέργειας. Καταλαβαίνω, φυσικά, ότι κάποιοι θεατές δεν καταφέρνουν ή δεν επιθυμούν να συντονιστούν με αυτά τα δομικά στοιχεία της παράστασης. Από την άλλη, θεωρώ ότι πρόκειται για μια πολύ καθαρή σκηνική πρόταση. Γνώμη για το πώς θα μου λειτουργούσε η παράσταση, εμένα ως θεατή, δεν μπορώ να έχω, αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι πως πολλοί άνθρωποι, με τους οποίους μίλησα μετά την παράσταση, μοιράστηκαν μαζί μου ότι ακριβώς αυτά τα στοιχεία: η εντυπωσιακή εικόνα, η πληθωρικότητα του ήχου και τα υψηλά επίπεδα ενέργειας, είναι που τους φώτισαν το κείμενο του Μπρεχτ, το οποίο το προσέλαβαν με πολύ μεγάλη δύναμη και ενάργεια.
-Φέτος παίζεις σε δύο παραστάσεις παράλληλα, στην «Άνοδο του Αρτούρο Ούι» που βασίζεται εν πολλοίς -διόρθωσέ με, αν κάνω λάθος- σε τεχνικές σωματικού θεάτρου και στον «Τόρνο», που αν και μαύρη σουρεάλ, θα έλεγα, κωμωδία, η υποκριτική σου είναι ρεαλιστική. Πώς είναι αυτή η εμπειρία; Αισθάνεσαι διχασμένος ή αυτό σε συμπληρώνει; Και τελικά ποιο είδος θεάτρου αγαπάς περισσότερο;
Την απολαμβάνω τη φετινή εμπειρία μου με αυτές τις δύο αγαπημένες παραστάσεις. Πέρα από το είδος του θεάτρου στο οποίο ανήκουν, το σημαντικό είναι ότι είναι δύο πολύ καλές παραστάσεις, στις οποίες χαίρεσαι να παίζεις με τους συμπαίκτες σου και να τις επικοινωνείς με το κοινό. Αυτό είναι το βασικό ζητούμενο μου ως ηθοποιός και τέτοιες συνεργασίες αναζητώ στη δουλειά μου. Μέχρι τώρα έχω παίξει σε πολλά είδη θεάτρου: βωβές παραστάσεις, αρχαία δράματα, θέατρο λόγου, σωματικό θέατρο και δεν μπορώ να απαντήσω ποιο από αυτά αγαπώ περισσότερο. Ίσως γιατί, όπως πολύ εύστοχα σημειώνεις, νιώθω ότι αυτά τα διαφορετικά είδη συμπληρώνουν, παρά σκορπίζουν, κάτι μέσα μου. Το επιζητώ να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά είδη και αυτή η μεταπήδηση από το ένα είδος στο άλλο με ταρακουνάει ευχάριστα και με δυναμώνει ως ηθοποιό και ως άνθρωπο.
-Για τα μέλη μας που δεν πρόλαβαν φέτος, αν μπορείς απαντάς. Θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι»;
Ναι, θα συνεχιστεί! Ξαναξεκινάμε παραστάσεις τον Οκτώβρη!
-Κι εμείς αναμένουμε να σας ξανα-απολαύσουμε, Φοίβο! Ευχαριστώ πολύ για την ωραία κουβέντα!
Comments