Τη Μ. Τρίτη είχα τη χαρά να παρευρεθώ στα παρασκήνια του Τόρνου, να παρακολουθήσω την παράσταση εκ των έσω και να γνωρίσω τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς. Η φιλοξενία τους ήταν τόσο ζεστή που πήρα κι εγώ θάρρος (άλλο που δεν ήθελα) και τους έκανα κάποιες ερωτησούλες….
Ο Σήφης Πολυζωίδης υποδύεται, μεταξύ άλλων, τον πατέρα του Αλέξη. Έχει εμμονή με το αλάτι
- Τι φάση με το αλάτι; Γιατί είναι τόσο σημαντικό να σου δώσει ο γιος σου το αλάτι στο τραπέζι;
Μου αρέσει το αλάτι. Μου αρέσει το αλάτι να μου το φέρνει ο Αλέξης. Δηλαδή θέλω ως πατέρας να μου φέρνει το αλάτι ο γιος μου. Πως να το κάνουμε; Έτσι πρέπει να γίνει.
Ο Ελισσαίος Βλάχος καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να γίνει αντιπαθητικός έως μισητός. Στην παράσταση. Στη ζωή είναι το άκρως αντίθετο, ένας γλυκύτατος και ευγενέστατος άνθρωπος.
- Στόν Τόρνο, μεταξύ άλλων, υποδύεσαι έναν άνθρωπο που όλοι μισήσαμε. Πώς ενσαρκώνεις κάποιον που απεχθάνεσαι; Πρέπει έστω και στιγμιαία να ταυτιστείς μαζί του ή μένεις αποστασιοποιημένος ως Ελισσαίος;
-Δεν μπορώ να ταυτιστώ με κάτι που δεν μου επιτρέπει η ηθική μου. Όχι, αλίμονο αν ταυτιζόμαστε με κάθε ρόλο. Είναι επικίνδυνο να χάσεις τη συνείδηση του εαυτού σου. Με κάποιους ρόλους μπορεί να έχω κοινά βιώματα, ή με έναν τρόπο να έχω σταθεί καλός παρατηρητής κάποιων συμπεριφορών. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προσπαθώ ως ηθοποιός να εντοπίσω είναι το τι ζητάει, τι διεκδικεί κάθε ρόλος. Το ίδιο και στον Τόρνο. Οι ρόλοι που παίζω λειτουργούν έξω από το αξιακό μου σύστημα. Εγώ όμως κάθε φορά διεκδικώ πολλά μικρά πράγματα. Δεν παίζω έχοντας μια μεγάλη ιδέα στο μυαλό μου, αλλά πολλές μικρές διεκδικήσεις που οδηγούν και σε αντίστοιχες δράσεις. Θέλω να πω, πως κανένας άνθρωπος δεν δρα αναγνωρίζοντας πως είναι καθίκι. Σχεδόν όλοι βρίσκουν ένα ηθικό έρεισμα στις πράξεις τους για να μπορούν να κοιμούνται το βράδυ. Για παράδειγμα, ο «Νονός». Δεν είναι μια ταινία που μιλάει για το έγκλημα και τη μαφία, αλλά για το δίκαιο. Σε προσωπικό επίπεδο, αυτό που παλεύω υποκριτικά τα τελευταία χρόνια είναι να ξεπεράσω στην πρόβα και στην παράσταση το ευγενικό και ήρεμο προφίλ με το οποίο συστήνομαι κοινωνικά και να προσπαθήσω να υπερασπιστώ τις επιθυμίες και τις διεκδικήσεις των ρόλων που ερμηνεύω με μεγαλύτερη στιβαρότητα και θράσος.
Η Τάνια Παλαιολόγου υποδύεται όλους τους γυναικείους ρόλους. Είναι η μόνη γυναίκα του θιάσου. Και το απολαμβάνει.
-Κάποιοι θεωρούν πως ο Τόρνος είναι περισσότερο αντρική παράσταση. Εσύ ως η μόνη γυναίκα από το θίασο, τι απαντάς σε αυτό;
Ναι, το πιστεύω κι εγώ. Είναι γραμμένο για έναν άντρα που έχει βιώσει και τραυματικά και πολύ έντονα το τι σημαίνει να είσαι άντρας στην Ελλάδα. Από το ποια είναι η θέση του στην οικογένεια, η σχέση του με τη μάνα, τον πατέρα, οι σχέσεις με το ίδιο φύλο, η σχέση με το άλλο φύλο, τι σημαίνει να δουλεύεις, να έχεις αφεντικό, τι σημαίνει επαγγελματική επιτυχία για έναν άντρα, όντως είναι από μια σκοπιά πολύ αντρική. Πρέπει να επιβεβαιωθεί η αντικρινή κυριαρχία, που στην περίπτωση αυτή είναι οι ζάντες (όποιος ξέρει το έργο καταλαβαίνει). Όμως αυτό που μας αφορά πολύ στην παράσταση αυτή είναι το τραύμα. Αυτό δεν έχει φύλο.
Ο Φοίβος Συμεωνίδης υποδύεται τον κεντρικό ήρωα της παράστασης. Περνάει τα πάνδεινα από όλους τους υπόλοιπους.
Ο Φοίβος βρίσκεται καθόλη την παράσταση επί σκηνής και επίσης το απολαμβάνει.
- Μπήκες στη διαδικασία να κρίνεις τον Αλέξη; Θα μπορούσε, πιστεύεις, να είχε κάνει διαφορετικές επιλογές;
Νομίζω πως το σημαντικό είναι πως ο Αλέξης, παρά τα όσα αντιμετωπίζει, δεν παραιτείται ποτέ και συνεχίζει. Ναι, μπορεί να μην καταφέρνει να σπάσει τον φαύλο κύκλο, αλλά χρειάζονται πολλοί άνθρωποι για να γίνει αυτό. Ο Αλέξης είναι μόνος του, η μοναξιά του είναι τεράστια. Και αυτό είναι ένα βασικό θέμα, η μοναξιά αυτού του ήρωα, παρά τη διαρκή προσπάθειά του να συνδεθεί με τους άλλους.
Ο Μιχάλης Κοιλάκος είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης και αυτός που έκανε την επιλογή του συγκεκριμένου έργου. Είναι πάντα χαμογελαστός και ήρεμος.
-Σε ποιο σημείο της ανάγνωσης του Τόρνου είπες ' Ναι, πάμε να το κάνουμε'; Γιατί διάλεξες αυτό το έργο;
Ο Τόρνος έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο σαν κείμενο. Μπλέκει την κωμωδία με το δράμα και τον ρεαλισμό με τον σουρεαλισμό, χωρίς να χάνει στιγμή χαρακτήρες, ύφος και δομή. Είχα καιρό να διαβάσω ένα νεοελληνικό θεατρικό κείμενο με τέτοια συνέπεια. Συγχρόνως σου αφήνει και πολύ χώρο για να φανταστείς σαν δημιουργός. Να εκφραστείς, να δημιουργήσεις. Όταν το πρωτοδιάβασα είδα μέσα του όλη μου τη ζωή. Όλες τις παθογένειες για τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας. Και όλα αυτά μέσα από την ιστορία ενός παιδιού που μεγαλώνει.