Τιμάνδρα, του Θοδωρή Καλλιφατίδη
Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη
Θέατρο ΕΛΕΡ
Η ιστορία της Αθήνας των κλασικών χρόνων, ο εμφύλιος σπαραγμός μεταξύ Αθηναίων και Πελοποννησίων, ο εκφυλισμός της δημοκρατίας και η ανατροπή της από τους Τριάκοντα, οι σπουδαίες προσωπικότητες της πολιτικής και της φιλοσοφίας, όλα αυτά μπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι με τις προσωπικές στιγμές της Τιμάνδρας, της εταίρας του Αλκιβιάδη, σε μια διήγηση που συνδυάζει τα ιστορικά γεγονότα με τη μυθοπλασία.
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης ανασύνθεσε την ιστορία της αρχαίας Ελλάδας ιδωμένη μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, μιας γυναίκας που ευρισκόμενη στο περιθώριο της κοινωνίας είχε ίσως καλύτερη εποπτεία της μεγάλης εικόνας, αλλά και πρόσβαση στα άδυτα της ψυχής του μοιραίου για την Αθήνα άντρα.
Την Τιμάνδρα ερμηνεύουν τρεις ηθοποιοί σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ζωής της. Η Βάλια Παπαχρήστου στη νεότερη εκδοχή της Τιμάνδρας, αν και ξεκινά κάπως συμβατικά στην ερμηνεία της, στη συνέχεια και μέσα από το σωματικό θέατρο εξελίσσεται σε σπουδή στη γυναικεία οργιαστική νεότητα. Απελευθερωμένη από κάθε ντροπή εκθέτει το κορμί της σαν μαινάδα σε έκσταση.
Την επόμενη φάση της ζωής της Τιμάνδρας ενσαρκώνει η Νάνα Παπαδάκη, σε μια πιο συνετή, πιο κριτικά σκεπτόμενη εκδοχή της. Η Τιμάνδρα της μέσης ηλικίας σχολιάζει την πολιτική και τους πολιτικούς, βρίσκει τη θέση της στα τεκταινόμενα και αποδέχεται τη μοίρα της ως γυναίκας που «τιμά τον άνδρα» όπως της επιτρέπεται, μέχρι εκεί που ορίζει ο ρόλος της.
Η ώριμη Τιμάνδρα της Δήμητρας Χατούπη βλέποντας από απόσταση πια τη ζωή της αλλά και το πώς εξελίχθηκε η πολιτική κατάσταση στην πόλη της, αναζητά απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα. Η ματιά της γίνεται πιο φιλοσοφική και η υπαρξιακή αγωνία της έκδηλη, τόσο που ξεχνάμε την εποχή και τον τόπο, η φωνή της ενώνεται με τις φωνές κάθε γυναίκας κάθε εποχής που όσο πλησιάζει προς το τέλος τόσο μικρότερη νιώθει απέναντι στο μυστήριο της ζωής.
Η σκηνοθεσία της Χρύσας Καψούλη χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις και εντυπωσιασμούς εστιάζει στον ψυχισμό της Τιμάνδρας ανά ηλικιακή περίοδο και αναδεικνύει τα επιμέρους στοιχεία του χαρακτήρα της που συνδιαλεγόμενα μεταξύ τους συνθέτουν την ηρωίδα. Τα κοστούμια και τα σκηνικά της Άσης Δημητρολοπούλου σέβονται το πνεύμα της εποχής. Τα φώτα του Γιώργου Αγιαννίτη και η μουσική επιμέλεια της Κατερίνας Κέντρου κουμπώνουν απόλυτα στην ατμόσφαιρα της παράστασης.
Το κέρδος από αυτή την παράσταση εκτός από το ταξίδι στον χρόνο σε μια εποχή της Ιστορίας που δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στο νεοελληνικό θέατρο, είναι η συνειδητοποίηση ότι πέρα από τα ήθη της εκάστοτε περιόδου και του εκάστοτε τόπου, η ανθρώπινη ψυχή πάντα θα σκιρτά γι’ αγάπη κι ελευθερία.