top of page
Εικόνα συγγραφέαΜαίρη Μαρκογιαννάκη

Είδαμε "Το πιο ωραίο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος" και σας συνιστούμε να μην το χάσετε


Κείμενο: Ζουζέπ Μαρία Μιρό

Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ

θέατρο Θησείον

 

Υπάρχουν κάποιες παραστάσεις που ξυπνούν μέσα μου την πρωτόγνωρη έξαψη που είχα νιώσει στις πρώτες μου θεατρικές εμπειρίες. Η στιγμή που βλέμμα και μυαλό μαγνητίζεται σε μια εικόνα και αφήνεται, σαν αβοήθητο, σε ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό.

 

Το συγκεκριμένο ταξίδι δεν είναι όμορφο. Πονάει, θυμώνει, απογοητεύει, ξεβολεύει, δένει κόμπους στομάχια. Προσπαθώ να καταλάβω τι με κάνει να ξεχωρίζω μια παράσταση. Με τον καιρό καταλήγω πως δεν είναι οι παραστάσεις στις οποίες ταυτίζομαι με τον ήρωα, αλλά οι παραστάσεις στις οποίες συνδέομαι με τον ήρωα. 


Η ιστορία εδώ έχει ως αφετηρία το παιδί «με το πιο ωραίο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος», όμως συνεχίζει με το παιδί να βρίσκεται στο φόντο της ζωής του και όλους, όσοι το στιγμάτισαν, ερχόμενους στο προσκήνιο. Δεν ξανασυναντάμε το παιδί με το όμορφο σώμα, όμως διακρίνουμε τις όψεις του μέσα από την αντανάκλαση του στον καθρέφτη που κρατάει το κάθε μέλος της κλειστής κοινωνίας. Όψεις που συνθέτουν ένα στρεβλό πολυπρόσωπο είδωλο. Και το ανασυνθέτουμε βήμα βήμα όσο ενώνουμε το παζλ των ανθρώπων που τον περιβάλλουν, ανθρώπων που μπορεί να μη γνωρίζει πόσο έχουν καθορίσει τη ζωή του. 

 

Το κείμενο δεν είναι καταγγελτικό, είναι μάλλον περιγραφικό μιας ζοφερής πραγματικότητας. Παρότι γραμμένο από συγγραφέα Καταλανό, το περιβάλλον φέρνει τόσο μα τόσο σε ελληνική επαρχία. Κείμενο που τσιμπάει σε σημεία, που ξετυλίγει την ιστορία με μαεστρία κρατώντας μας σε μια διαρκή αγωνία για το τι αποκαλύπτεται και το τι παραμείνει τεχνηέντως εν κρυπτώ. Εύκολη λύση δεν προσφέρεται. Τη λύση θα τη δώσουμε εμείς φεύγοντας από την παράσταση. Ή και όχι.

 

Είμαι επιφυλακτική με τους μονολόγους. Στους μονολόγους δεν υπάρχει περιθώριο λάθους, αδυναμίας ή «κοιλιάς». Αν όμως ο μονόλογος είναι δυνατός, τον κρατάς μαζί σου για χρόνια πολλά.

 

Στην προκειμένη περίπτωση αν και αναφερόμαστε στο έργο ως μονόλογο, πρόκειται για ένα πολυπρόσωπο κείμενο χαρακτήρων οι οποίοι αποδίδονται από έναν ηθοποιό. Γιατί; Γιατί το θέλησε ο συγγραφέας; Εγώ θα απαντήσω πως αν έχεις τον Αργύρη Ξάφη, έχεις μια πληθώρα ηθοποιών σε ένα σώμα. Και αυτό είναι μακράν ανώτερο• γιατί άπαξ και εγκλωβίσει την προσοχή σου, έχει έναν μαγικό τρόπο να μην την αφήσει να ξεκουραστεί ούτε στιγμή. 

 

Χωρίς περίτεχνα σκηνικά και φώτα, χωρίς κοστούμια και ιδιαίτερα props, με μόνους συμμάχους τη μουσική του Φώτη Σιώτα και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ζωής Ξανθοπούλου, ο Αργύρης Ξάφης μεταμορφώνεται σε παιδί, σε άντρα, γυναίκα και trans, γίνεται ένας και δύο και πολλοί, είναι κάποιος που ορκίζεσαι πως έχεις συναντήσει κάποτε, φέρνει μια ολόκληρη μικρή κοινωνία στα πόδια σου. Η ερμηνεία του ή μάλλον οι ερμηνείες του είναι τόσο καθηλωτικές, που θες να σταματήσει ο χρόνος. 

 

Χωρίς καμιά προσπάθεια εκβίασης του συναισθήματος, χωρίς καμιά ανάγκη μεταχείρισης εργαλείων πρόκλησης της συμπόνοιας, της αντιπάθειας, του ελέους ή του φόβου, χωρίς καμία πρόθεση ανάδειξης της τραγικότητας, αλλά με φυσικότητα, ρεαλισμό και υποκριτική ακρίβεια, ο Αργύρης Ξάφης, έτσι όπως διανύει με απλά βήματα τη σκηνή από τη μία άκρη στην άλλη, τόσο φυσικά μεταφέρεται από τον έναν χαρακτήρα στον άλλο. Κι εμείς εκεί, χωρίς ανάσα, να παρακολουθούμε μία σκηνή τόσο αθόρυβα, όσο αθόρυβα είναι και τα εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά στις μικρές ή μεγάλες κοινωνίες.

 


Υ. Γ. Μετά την παράσταση της Παρασκευής ακολούθησε συζήτηση με τους συντελεστές και τον συγγραφέα του κειμένου Ζουζέπ Μαρία Μιρό. Μεταξύ άλλων, τέθηκε η ερώτηση αν το κείμενο αυτό είναι πολιτικό. Η γνώμη μου είναι, πως κάθε δράση που μετακινεί τη στάση μας ως πολιτών -έστω και λίγο- είναι πολιτική. Και ο αποτελεσματικότερος τρόπος μετακίνησης δεν είναι η υπόδειξη της θέσης στην οποία «πρέπει» να βρεθούμε, είναι ο κραδασμός της δικής μας τωρινής θέσης.

 

Σχετικές αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων
bottom of page