“Δύο πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα” ένα αξιόλογο εγχείρημα για το συλλογικό τραύμα

Δυο πορτοκάλια δικαιούνταν για τα Χριστούγεννα μια ρουμανική οικογένεια επί καθεστώτος Τσαουσέσκου. Εφόσον υπήρχαν. Εφόσον κάποιο μέλος της οικογένειας είχε στηθεί επί ώρες στην ουρά της διανομής. Δύο πορτοκάλια. Αυτό.

Σήμερα, τρεις άνθρωποι ζουν με τα τραύματα τους, τραύματα που τους άφησε μια εποχή ανελευθερίας, φόβου, φτώχειας και διακρίσεων. Γιατί κάποια παιδιά, αυτά του καθεστώτος, είχαν τόσα πορτοκάλια στη διάθεσή τους, που τα είχαν σιχαθεί.

Ο Βλαντ ζει με δύο σφαίρες σφηνωμένες στο σώμα του και την απώλεια στην ψυχή του. Η Αντρία αποφασίζει να ανοίξει τα αρχεία της οικογένειάς της, αυτά που συγκεντρώνονταν από τις μυστικές υπηρεσίες εν αγνοία των πολιτών. Και ο Λουτσιάν συγκεντρώνει μαρτυρίες της εποχής προς δημοσίευση πασχίζοντας να μην αποκαλυφθεί η δική του. Τρεις άνθρωποι, τρεις ζωές φαινομενικά ανεξάρτητες, ένα κοινό παρελθόν.

Το έργο αυτό έχει κάτι το ιδιαίτερο, καθώς παντρεύει με ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία. Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η ηθοποιός Ελένη Στεργίου με τον συνεργάτη τους Πέτρο Μακρή ταξίδεψαν στο Βουκουρέστι όπου συγκέντρωσαν μαρτυρίες πολιτών που έζησαν επί καθεστώτος Τσαουσέσκου. Οι μαρτυρίες αυτές αποτέλεσαν τη μαγιά για να γεννηθεί μια ιστορία, η οποία είναι εξωπραγματικά ρεαλιστική.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν εξαιρετικές. Ο Γιάννης Νταλιάνης αντιμετώπισε τον ρόλο του με εμπειρία κι ευαισθησία, χωρίς τίποτα το περιττό, αλλά με μια εσωτερικότητα που συγκινεί. Ο Γιώργος Παπαπαύλου, αν και στην αρχή κινήθηκε σε πιο ασφαλές πλαίσιο, στο δεύτερο μισό μάς καθήλωσε με τον σπαρακτικό του μονόλογο. Η Ελένη Στεργίου ενσάρκωσε με δυναμισμό τη σύγχρονη μορφωμένη γυναίκα, η οποία καταρρέει στην αποκάλυψη μιας αλήθειας που την ξεπερνάει.

Το ηχητικό περιβάλλον του Γιώργου Χρυσικού έδεσε με τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Αργύρη Θέου. Ο χώρος αξιοποιήθηκε λειτουργικά από την Αρετή Μουστάκα, δημιουργώντας ένα ζεστό σκηνικό. Η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μάρκελλου έδωσε χρόνο και βάθος στους ήρωες και τις σχέσεις τους στο πρώτο μισό, για να ανατρέψει ό,τι γνωρίζαμε στο δεύτερο μέρος του έργου. Το χτίσιμο των χαρακτήρων, οι ιστορικές πληροφορίες σε συνδυασμό με τις ευρηματικές ανατροπές διατήρησε αμείωτο το ενδιαφέρον μας καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης και μας οδήγησε με συνέπεια στην κορύφωση του τέλους.

Συνολικά πρόκειται για ένα αξιόλογο εγχείρημα που μας προσκαλεί να κατανοήσουμε το συλλογικό τραύμα, τις βίαια κληρονομημένες ενοχές κάνοντας βουτιά στο ατομικό και το συλλογικό ασυνείδητο.